De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 391]

Hagel

Mag dat zoo blijven?????

Verschillende katholieke bladen hebben al geruimen tijd een advertentie in hun kolommen welke werkelijk eenig commentaar van noode heeft.

Ik laat hieronder de tekst getrouwelijk volgen:

De vijf vraagteekens aan het eind van de tweede volzin moeten werkelijk wel den onervaren en al te goedmoedige lezer naar het postkantoor doen rennen en hem daar op postrekening 146894 een bijdrage doen storten om deze ‘mistoestand’ uit de wereld te helpen.

Maar ik, die absoluut overtuigd ben dat het met de ‘nood van de geestelijkheid’, in materieelen zin althans, niet zoo bedroefd is gesteld, kan niet anders dan dit een van de vele misgrepen vinden, welke het anti-clericalisme in de kerk helpen bevorderen.

Wat is er in Godsnaam voor verschrkkelijks aan een pastoor die in een ‘bescheiden’ arbeis derswoning woont!

Is dat een schande? Maar waarom loopt Z.Eerw. dan onder de transparant Leve de Arbeid, als het over een poosje weer Rerus Novarus is? Of heeft Z.Eerw. hierin geen plaats genoeg om zich te versterven, te bidden, te eten, te drinken en te slapen, en van hart tot hart met zijn schapen te praten? Is er geen plaats genoeg om armen te herbergen? Maar sinds wanneer slapen die aan de pastorie? ‘Allerzielen’ is toch nog altijd een slecht stuk? Een kerk toe wijden aan de H. Pastoor van Ars is niet

[p. 392]

moeilijk. Het is na al die Theresia-deotie weer eens iets anders. Maar Francis Trochu, de bekwame biograaf van Abbe Vianney, vertelt het volgende van diens pastorie:

Het kleine erf dat er voor lag, was met gras begroeid als een weide. Drie plantjes waren er toevallig in opgegroeid. De muren van de pastorie verloren zoo goed als alle bedekking, ze begonnen zelfs af te brokkelen. Na herhaald aandringen kreeg graaf des Garets verlof ze te laten herstellen en met kalk te laten witten. Maar de heilige verbood aan het inwendige te raken. ‘Ik ben daar uitstekend gelogeerd’, zeide hij: ‘als er een nieuwe pastoor komt, zal hij zelf naar eigen smaak alles wel inrichten.’
De vloer van zijn kamer was bijna geheel op. De burgemeester moest gedurende zijn afwezigheid de meest noodzakelijke reparaties aanbrengen. Daar er in de andere kamers van de pastoor geen meubels stonden, kwam daar nooit iemand in. Het houtwerk van de vensters raakte verbogen, de ruiten vielen eruit; schimmel woekerde in de keuken, op de benedenverdieping in den schoorsteen zelfs had een plant wortel geschoten en groeide daar voorspoedig. Buiten de kamer van de heilige heerschte het meest volledig verval.

En van deze heilige zeide Pius X: ‘wiens deugden en wonderen heel Frankrijk in de oogen der andere volken doet schitteren met een onvergelijkbare glans.’

Ik vind zooiets zoo echt triestig. Zijn er nu nog geen pastoors die eens willen probeeren de harten te vinden vanuit een arbeidershuis? Ik ken alle argumenten wel: een andere tijd, traditie, de zaal, de gescheiden spreekkamers, het wachten in de gang, noodzakelijke standing.... Maar waar zijn de voordeelen van dit altijd toegepaste systeem.

Iedereen weet dat er pastoriën zijn die zoo groot zijn als de kerk ernaast. In meer dan twintig parochiekerken zag ik dat het Kerk-zakje voor het armenzakje ging.

Een preek over de soberheid laat zich ook voorbereiden in een stal. Het ligt er maar aan of De Nederlandsche Belegger en het Financiewezen of Thomas a Kempis is voorafgegaan aan de voorbereiding.

Wij weten het bij ondervinding, dat een eerlijk werk beter in de verdrukking dan in de weelde groeit. Zie De Gemeenschap maar, nietwaar pater Hermans? En wij zijn altijd nog gehuisvest op het afgeschoten gedeelte van een pakhuiszolder. Maar wij zijn geen pastoors.

Wie overigens in ons Gulden Stichjtingsboek ingeschreven wil worden, moet er maar eens over komen praten. We doen het voor de helft. En ons gironummer is 123760.

KUYLE.