De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 322]

Hans van Zijl:
Vers

de avond is zoo vreemd en stil,
als wel een droom, die ons ontvliedt,
waaraan men later denken wil,
maar dan herinnert men zich niet

de rozen geuren warm en jong

een meisje in haar kamer, zong

een oud, en zelf verzonnen lied.

ik heb zoo lief, en weet niet wat
ik heb zoo veel reeds liefgehad,
ik heb zoovelen reeds gemind
en voel mij steeds nog als het kind,
dat kralen rijgt; en kleur aan kleur gebonden
denkt, dat 't nu de wonderlijkste heeft gevonden,
maar daarna altijd vreemder vindt.

hij was zoo schoon,
zijn oogen zwart en droef, als donkere nachtmeren
zijn mond, slap en zacht als papaverblad,
waarop een vlinder geslapen had.
hij ging uit mijn woon
somber als mijnwerkers, die naar donkere schachten keeren

hij was zoo sterk,
zijn bazalten handen hebben gestreden
met de bloesem aan mijn kamerraam
hij prevelde donker mijn witte naam
en nam als een heerscher mijn bevende leden
in de glans van de bleeke maan,
als een ontwijde kerk
was mijn tuin, toen hij zingende heen is gegaan.

[p. 323]

 

hij was een knaap

 

teer en bleek, als een bloem in den ochtendwind

 

ik zag hoe zijn oogen openbloeiden,

 

zooals sterren doen, als de nacht begint.

 

zijn mond is als een rijpe vrucht uiteengebarsten

 

 

 

het zware hek in zijn verroeste hengsels knarste

 

toen hij in mijn slaap,

 

ging, en eenzaam den groeienden ochtend inroeide.

 

 

 

de avond is geheim nu, en zoo vreemd

 

ik neurie en denk aan de geur van witte rozen,

 

ik mijmer over al het vreugdelooze;

 

twee bladeren op de stroom; het leven neemt,

 

maar, wat het gaf, zal steeds opnieuw beginnen

 

te groeien in mijn donker hart, heel binnenin:

 

‘ik zal nooit ophouden, u allen te beminnen,

 

oh, als gij wist, hoe ik u nu bemin’.