De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 82]

Albert Kuyle
Vuur

De morgen was blauw achter de doktersfiets. Toen de dokter afstapte stak hij zijn peukje sigaar tusschen rem en stuur. Moeder stond bij het bed. Ze zag haar eigen eerste angst op de lichte oogen van het meisje. De dokter zei weinig. Hij schraapte de morgen uit zijn keel. De zon kwam achter het raam, toen het meisje gewasschen was. Het kind was rose als een onrijpe kers, met kleine draadvingertjes en een plekje zonhaar aan het voorhoofd. Het was zoo klein, dat het wel een hemdje zou kunnen dragen van een meisjeszakdoek. Het had dichte oogjes en de vingertjes grepen als klauwtjes naar de wereld. Het huilde niet. De dokter droogde zijn handen. Hij had er duizend voor het eerst in het licht gebracht en duizend geholpen, toen ze eindelijk de moed hadden om weer het donker in te gaan. Het kindje had lippen als geraniumblaadjes, en bolle wangen als een man die op de tuba blaast. Het keek leelijk en de morgen was nog wel blauw als een jachthaven. Het trapte met nijdig optrekken van de beentjes.

‘Wat een lief kindje!’, zei de verpleegster.

‘Sterk genoeg’; zei de dokter. ‘Is U voor het eerst grootmoeder?’ vroeg de verpleegster. Het

[p. 83]

kindje wilde direct naar buiten, omdat je heel goed tien jaar kan overslaan. Maar het kreeg zooveel witte lappen aan, dat het maar toegaf. Het meisje zag de witte zoldering en een schuine hoek van het raam. Het dacht heelemaal niet, maar het was wel blij. Ze hoorde soms het slurpend smakken van de kleine lipjes. De dokter fietste als iemand, die juist een hond uit het water heeft gehaald. De verpleegster keek uit het raam naar een glimmende officier met rinkelende sporen.

In het keukentje stonden de kinderen om het aanrecht. De boter op de beschuiten kreeg allemaal putjes als moeder er de oranje muisjes over strooide, net of het regende. Ze schoven met hun lippen de knikkertjes naar achter voor een laatste heerlijke hap.

‘Je gaat er niet mee naar buiten, hoor!’, zei de moeder. Want de buren mochten niet weten, dat er toch muisjes werden gegeten. De kinderen hadden hierom spijt, want in de zon komt op elk muisje een blinkend sterretje. De poes likte langs hun handen. Omdat ze dik was van jongen kreeg ze veel melk in een dieper schoteltje dan anders. ‘Moeder, mogen we nu het kindje zien?’

‘Vanavond, want de ooievaar heeft per ongeluk je zusje in haar been gebeten,’ zei de moeder.

Toen de muisjes op waren speelden de kinderen in het tuintje. De deksel van de put was de kamer. Jan liep met zijn geweer onder de seringenboom om de ooievaars te schieten. Mientje met een zakdoek over haar hoofd als de zuster.

‘Een moeder van zestien,’ zei de dokter aan het ontbijt. ‘En alles toch goed?’, vroeg mevrouw. ‘Ja, in die kleine huisjes heb je een sterk ras.’ ‘'t Is jammer voor die menschen,’ zei mevrouw.

[p. 84]

Hun dochter liep met een weggezakte boekentasch naar het Gym. Haar dikke vlechten waren rijp en duister als van een vrouw. Ze had groote oogen waar het vreemde in ging komen. De appels hingen vol en zwaar in de tuinen.

(Fragment.)