De Gemeenschap. Jaargang 4

[p. 388]

H. van Elro:
Franciscus en de Deerne

voor Anthonie Donker

Maar ziet: hij liet mij bij zich zijn
en aan de witte wanden
van zijn cel, dansend van pijn
sloegen de veege schaduwen van mijn handen
open....
op zijn bestoven voeten gleden
de breede strengen van mijn haar uiteen:
om te vertreden....
maar 't scheen
dat hij alleen mijn schoonheid zag
en niet mijn schande
die in mijn handen
openlag.
te spreken zacht begon hij
niet tot mij, maar tot den Ander
die mij aan hem gegeven heeft.
weet: van mijn schoonheid sprak hij
als van wat God geschapen heeft
den derden dag -
niet van mijn schande.
in zijn hooge omrande oogen
was drift noch leed
noch mededogen
maar in de vouwen van zijn kleed
was rust voor de ontucht van mijn handen.