De Gemeenschap. Jaargang 4

[p. 373]

Lambert Melissen:
De zieke

Haar hoofd omhuiverd van haar zwart-zij haar
wil nu niet meer et sluimerland ingaan;
haar ogen zoeken telkens weer de waan
van 't kerend leven, en met traag gebaar
beproeft zij stil de kracht om op te staan....
maar 't is of naar haar leden zwaar
zich heffen strenge handen, die zacht haar
wil weerstreven... Zij voelt de lust vergaan.

De ijle eenzaamheid heeft haar verdroten,
d'afwezigheid van zomerlucht vergald,
'n bleke bloem in 't bed besloten.

Zó ziende hoe 'n streepje zonnelicht
door kier van rolluik op haar vingers valt,
doet zij met bitterheid haar ogen dicht.