De Gemeenschap. Jaargang 4

[p. 340]

A. den Doolaard:
Ballade du jeune marin^*)

Kapitein, gooi los die tros
Wij willen uit varen gaan
Het zeil is rood, de zon is diep
En breed de oceaan.
Het land wordt een vergeten lied,
De stormvloed slaat mij los;
De branding breekt het oud verdriet
Van wie de ruimte koos
Om te dansen op de golven
Om de zee getrouw te zijn;
'k Geef de trouwelooze golven
't Hart, dat van één vrouw wou zijn.

Kapitein, waar vaart ons schip?
De horizon blijft dood.
Maar 't denken is een blinde klip
Waarop ik daaglijks stoot:
De laatste vogel ver voorbij,
Voorbij der meeuwen kreet
Schuift 't oude strand steeds naderbij
Dat van mijn liefde weet;
Van haar donkerblauwe dansen
Op der golven witte grond.
Van haar onverhoedsche handen
En haar wilde mond.

Kapitein, ons schip is dol.
De golfstroom sleurt ons mee;
De boeg is blindelings op hol
Langs een behekste zee.

*) Uit een nieuwe bundel: ‘Dans! Dans!! Dans!!’ in privaatdruk te verschijnen, bij den schrijver.

[p. 341]

 

Het land is een verloren droom,

 

Steeds blijft de peiling diep;

 

Maar waar vandaan komt toch die stem

 

Die eens bij nacht mij riep

 

Om te dansen met mijn handen

 

Langs haar leden blank en rood,

 

Om het razend sterrebranden

 

Te vergeten in haar schoot?

 

 

 

Schepeling, o schepeling

 

Die koers nóch winden weet,

 

Het hart is een versmeten ding

 

Als één de trouw vergeet.

 

Wij deden elke haven aan

 

Van Pool tot evenaar,

 

Maar in de mastkorf bleef jij staan,

 

Roepend om één, om haar.

 

Als je wijs bent, ga je dansen

 

Bij 't accordeon aan de kaai;

 

En je zult de zee verwenschen,

 

Stroomingen en stormlawaai.

 

 

 

Kapitein, maak vast die tros,

 

Ik ga uit passagieren,

 

Ik wil, aan 't woeste leven trouw

 

De trouweloosheid vieren.

 

Drank en kussen doen vergeten

 

Dat ik eenmaal trouw wou zijn;

 

't Warme leven zal genezen

 

't Hart, dat van één vrouw wou zijn.

 

Valparaiso, Yokohama,

 

Singapore en Brest:

 

Bij harmonica en banjo

 

Dans ik 't hart tot rust.

[p. 342]

 

Yokohama, Valparaiso,

 

Brest en Singapore,

 

Nergens vind ik, drinkend, dansend,

 

Haar, wier dansen ik verloor.

 

 

 

Kapitein, de tros is zwaar

 

Die mij aan 't leven bindt;

 

't Leven slaat bij dag mij blind,

 

Maar 's nachts zie ik haar....

 

Kapitein, gooi los die tros,

 

Kapitein, maak vast die tros,

 

Kapitein....

[p. 343]