De Gemeenschap. Jaargang 4

[p. 244]

A. den Doolaard:
De ontmoeting

Mijn spoor had zich verward
In witte winterduinen.
Boven de dennenkruinen
Is de hemel koud en hard.

Daar heb ik u gevonden,
Die voor mij zijt vergaan.
Wij hebben saamgestaan
Uw zwart haar naast mijn blonde.

Uw hand rukt in mijn hand
Oogen grijpen in oogen
Lijven staan saamgebogen
Het bloed één brand.

Gegroet mijn donkre makker
Wie brak in uw verblijf
Wie sprak tot 't zwijgend lij
En schopte uw slapen wakker?
⊊sl;
Gij die in voortijd wild
Hier raapte blauwe vruchten
Door mensch en dier geduchte
Wie heeft uw lach verstild?

Uw borst is warm en naakt
Geen pijlwond kwam u kerven
Hoe kwam uw bloed tot sterven
Dat nu sprongsgewijs ontwaakt?

[p. 245]

 

Der golven brijzelingen

 

Konden u breken niet

 

Uw lijf boven hun lied

 

Werd een witter sneller zingen.

 

 

 

De wind verandert niet

 

De golven spelen eender

 

De zon die ons verliet

 

Zonk door uw stervensschemer

 

 

 

Maar liefde bleef en haat

 

En 't hooploos hunkren bleef

 

En 't was een vrouw die dreef

 

De nacht langs ons gelaat.

 

 

 

Tusschen haar heup en hals

 

Werd kussen brandend bidden

 

Een duizelen temidden

 

De wereld die zij was

 

 

 

Zij stiet ons in den dag

 

Waarin haar zonoog brandde

 

De wind over de landen

 

Droeg haar verrukte lach.

 

 

 

Uw fakkel 't koren sloeg

 

Haar geur hing rond de oogsten

 

Uw hiel vertrad de rozen

 

Haar borst twee rozen droeg

 

 

 

Daarom aan smalle kust

 

- Zwaard tusschen zee en hemel -

 

Heeft U de wind gedreven

 

Tot een wondenlooze rust.

[p. 246]

 

Maar Uw teruggedoken oogen

 

Twee donkre wonden zijn

 

Omdat twee andre oogen

 

Verzworven meeuwen zijn.

 

 

 

Hun kreten in den wind

 

Stoorden uw onvast slapen

 

Maar 't ruksgewijs ontwaken

 

Was in .een leegen wind.

 

 

 

Binnen mijn armen lag zij

 

Met 't eendere gebaar

 

Over mijn schouder zag zij

 

Het spel van u en haar.

 

 

 

Zij blijft - wij moeten sterven

 

Want uit ons wild vermoeien

 

Moeten werelden bloeien

 

Ons blijft 't verstooten zwerven.