De Gemeenschap. Jaargang 4

[p. 242]

A. den Doolaard:
De dood van den viking

De voeten vooruit gestrekt
Het hoofd onverschillig op 't hout
Dood de mond die geen mond meer wekt
Dood de handen die niemand vouwt.

Speelsch de machtige boeg
Die de branding spleet naar zijn wil.
Die eens de golven sloeg
Zijn handen zijn zonder wil.

Droef de monden waar zijn mond sliep
Handen wringen hun wee.
Die hun listen wakker riep
Rust in de schoot der zee.

Geen die van der vuisten kramp
De knellingen kon ontdoen.
Hij verliet der levenden land
Onvergeven en onverzoend.

Eenmaal was dit hoofd gedwee
Op knieën kussend bemind.
Hij zag het schommlen der zee
Door het haar dat zijn hand omwindt.

Maar hij zag de oogen niet
Die eenzaam over hem heen
Het weenen tegengaan
Om de eenzaamheid der zee.

[p. 243]

 

Zij ging met een lach en een lied

 

Zij die trotsch zijn weenen niet.

 

Hij stond recht voor het leege verschiet

 

Zij die sterk zijn tuimelen niet.

 

⊊asp;

 

Hij dreef heen in donkere kracht

 

Blindlings richtend op iedere ster.

 

Roode kussen geroofd bij nacht

 

Houden denken en weenen ver.

 

 

 

Geen lijf dat hij lachend beziet

 

Heeft het hart, dat hij roekloos verloor.

 

Elke mond wordt een donker verdriet

 

Voor wie liefde had en verloor.

 

 

 

Hij ontzwierf als een fakklend gevaa

 

Een vlam die in kusten viel.

 

Wie hem scherp bij den wind niet ontvaart

 

Keert met gebroken kiel.

 

 

 

Zijn naam wordt nu wit met het schuim

 

Zijn roem een klank in den wind.

 

Wie na hem op schilden slaat

 

Heeft zijn kervende hand niet gekend.

 

 

 

Die der zeeën gevangene was

 

Op den horizon ziet hij neer.

 

Die in donkere hartstochten lag

 

Keert wit tot de sterren weer.

 

 

 

Wie op aarde treedt zal vergaan

 

Een elk is in 't einde alleen.

 

Maar geen leeft, die niet tartende staat

 

En lachend zijn noodlot neemt:

 

Brandend leven en brandend vergaan

 

Op een zee die geen dooden beweent.