De Gemeenschap. Jaargang 4

[p. 22]

Henriette Roland-Holst:
Twee gedichten

Ik wil u al dieper indenken Dood,
zóó, dat ge in mij groeit gelijk een kind.
Zijt ge ons kind niet, als het avondrood
vervaluwt en de schemering begint?

Ik wil u indenken tot ik u ken,
zooveel het levende u vermag te kennen,
tot uw blik mij vertrouwd werd door lang wennen,
tot ik eigen met u geworden ben ....

Als ge dan komt, - de lang verwachte gast
van onze waakgedachte en onze droomen -
zal ik niet angstig zijn, zelfs niet verrast,
en, u begroetend met een ‘welgekomen’,

u volgen naar de poort, die slechts uw hand
ontgrendelt; - de donkere poort waarachter
ligt gespreid het oneindig land
nevelbedekt, waarvan Gij zijt de wachter.
1926

[p. 23]

II

 

De klank van mijn ouden vleugel

 

wordt zwak en schril;

 

er is iets versleten

 

diep van binnen.

 

Dat valt niet te herstellen;

 

dat valt niet te vernieuwen;

 

het is een doodelijk euvel:

 

niets te beginnen.

 

 

 

De arme zwakke klanken

 

zullen al schriller hijgen;

 

(waar bleef de warme, volle

 

toon van zijn jeugd?)

 

Tot ten leste komt

 

het verlossende zwijgen

 

voor het kreunen der smart en

 

den jubel der vreugd.

 

1927

ORTIZ: Zelfportret (blauw krijt)