De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 54]

Albert Kuyle
Orpheus^*)

Zijn slanke rug rust aan een winderank
aan bei zijn zijden springt een witte duif
de muur is grauw en blank.

De hooge lichtval giet het Italiaansche blauw
over de blonde kleuren uit de tweede eeuw.

De schapen zijn gedwee over de fries geleid
de teere koppen beven om het lied
zij zijn de zaligen der Hoogste Zaligheid.

Gij zijt de Christus van de oude schilders
die hier bij Olielicht het Licht beleden
en achter elke duif Uw Kruis weer zagen groeien.

Het is het liedje van het jongste lam
dat aan de menschenhand het zout kwam likken
en dat de herder op zijn ronde schouders nam.

Gij gaat de kudde voor, en buigt de takken weg
tot elk schaap voorbij Uw mantel is gegaan
en wijst dan aan het eerste schaap opnieuw de weg.

De bosschen worden donker als de schapen groeien
en voor de oude ooi is alles duisternis
als om de lammeren nog boterbloemen bloeien.

Orpheus' sandaal staat tusschen goed en kwaad
hij fluit het teere liedje van de hemel
is enkel maar de Man, die voor de schapen gaat.

Hij fluit het liedje van het jongste lam
dat aan de menschenhand het zout kwam likken
en dat Hij op Zijn ronde schouders nam.

Rome, Februari '26.

*) Orpheus, het Christussymbool in de catacomben.