De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 52]

Albert Kuyle: Het witte paard

Zonder te weten, en zonder te willen, weerloos, en alleen voor U te zijn.

De hengst trilt als ik plots kom langs de stille straat;
hij snuift zijn neusvel strak, en staat,
rillend en rank, op zijn gespreide pooten
tot ik de teugels klem tusschen een vingerlid.

Ons beider bloed klopt samen in een dreun
als ik de dans der spieren voel in het gespannen lijf
de warmte stijgt tot in mijn gloeiend hoofd.

De schreden tellen niet, ik tel ze niet,
ik zie alleen de verre bosschen langs de paardenhals
de witte landweg stroomend tusschen spitse ooren
de beuken worden breede palissaden.

De menschen talmen en ik voel verheerlijkt,
hoe zij bewonderend, de smalle rug van ruiter en van paard
tegen de blauwe luchten van het Oosten
verdwijnen zien.

de zilvren bosschen aan de horizon
komt onze kracht, in rechte lijn geschoten,
steeds naderbij!
de landcoulissen cirklen langs mijn oogen

de witte heiningen van een verlaten huis
de roode daken van een korenschuur
de matte schijven in een huis vol ruiten -
er komen menschen van verbazing buiten.

De gescharnierde zweefsprong van de pooten:
wij nemen de gracht in een lage boog,
we worden zwevend ten hemel gestooten
ten heuveltop staan we, rild en hoog.

En dan komt het begin, de cirkelende baan
van prins en hengst vangen in 't Oosten aan.

[p. 53]

II.

 

De zonnebloemen stuiven geel

 

een gouden discus breekt onder de hoeven

 

en plots springen geluidloos torens uit de grond.

 

De harde korst van 't erf:

 

 

 

de echo dondert aan de deur

 

het grint spat als een schuimslag naar de bloemen.

 

 

 

En als mijn sprongen zweven in de blauwte

 

van het gekoelde huis is al het bloed

 

gesteigerd en gespannen in één wil.

 

 

 

De treden kraken en de deuren:

 

zoo zwaar, dat elke neerhang van gordijnen

 

de boodschap doorlaat: de prins kwam aan.

 

 

 

‘Kom in de zoelte van mijn armen

 

in de koele schaduw van mijn borst

 

in de vleiende omraming van mijn leden’

 

 

 

Zij hoorde hoe de zomers riepen in zijn stem

 

de witte muren koelden haar lichtende borst

 

en het stralende bereid-zijn van haar handen.

 

 

 

Zij zocht de schemerigste hoek, de meest-geheime

 

en hoopte tot den dood dat hij haar beuren zou

 

want al haar vleesch stond strak naar zijne handen.

 

 

 

Princes! De paardenrug is breed als een leger

 

de paardenkop is als een boegbeeld scherp

 

de hengst is warmer dan de Zuidenwind ....

En toen zij kwam: traag
want achter haar stond al het oude
en in zijn oogen stond een nieuwe wereld
nam hij, sidderend, haar in zijn armen
en ging,

alsof muziek gespeeld werd voor hun beiden
alsof een hoofdstad uitliep om dit feest te zien
alsof zij van een trap van duizend treden daalden.