De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 37]

Jan Engelman:
Kind

Zonder aarzeling en blind
aan den rand nog van het Onbekende
sluimert als een dier het kind

en hij, een man die zich herkende
aan allen smaad en de ellende
der bitt're tweeheid van het leven

o, in een onverganklijk beven
heeft nu opnieuw en heet bemind
het gaan, het komen, het gedwee
ontluiken en het onbekende lot.

de moederschoot is als een veilig vlot:
het vaart zijn last uit witte paradijzen
naar een eiland,
stoot het aan de ree
dan trilt de grondelooze lach van God.

dit is het eiland dat mij koers wil wijzen:
Kind voor mijn borst, die rustelooze zee
waar duizend schepen zijn vergaan -

kijk mij niet zoo volmaakt aan
als ik ontzwem met snelle oogen:
messen die onder een lage maan
fel op het zwart van eeuwen bogen.

genaderd, teruggeworpen in het grijze,
barrevoets en gansch alleen
maak ik eindelooze reizen
door een gestorven melodie heen

vlak bij de verloren rust
heb ik aandachtig een kind gekust.