De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 18]

Willem ten Berge:
De zieke bruid

Haar oogen hebben mij blij toegelachen,
zij was een wit gesmukte bruid,
ik zag haar portret
in een hoekje
achter een etalage-ruit.

Zij ligt al weken in 't lauwe bed,
vlak aan de straat,
en staart mistroostig
of 't grijze vensterzeil niet opengaat.

Haar lief kwam op bezoek vandaag.
Zijn hooge lach
klonk als een luchtig carillon,
toen hij haar vroolijk begroette
en van een spoedig herstel te spreken begon.

Maar dan zag hij haar oogen schroeien
als kolen in asch,
hij zag het witte gezicht
als een broze vrucht achter glas,
en van de bleeke lippen heeft hij geproefd
een lang verschaalde wijn,
toen groeide in hem de wrevel
om de bruid die nooit zijn vrouw zou zijn.

Als hij ging,
heeft hij door 't raam naar haar gegroet,
zwijgend,
zooals men bij 't voorbijgaan
van een doodewagen doet.