De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 393]

Het blijde feest

Attolite portas principes, vestras et elevamini, portae aeternáles: et introibit Rex Gloriae.

Het vaste punt in de eenderheid der dagen: het feest van de geboorte van Onzen Heer Jezus Christus, van de Koning van Hemel en Aarde, de vorst der Heerlijkheid.

De dooltocht vindt zijn eindpunt, de pelgrimage eindigt aan de Bron van het Eeuwig Leven. Over heel de aarde viert Christus' Bruid haar feest. Moeder bereidt haar kinderen een zwaar geluk. In de Congo zengt de zon de gouden borduursels, en vonkt wit en lichtend terug uit de koperen poorten van het Heilig Tabernakel. Diep in Alaska zingt de stalen wind aan de zinken kerkdaken en loeit in de roodgloeiende kachels. De man, die Christus droeg tot in de landen waar de kelk aan de vingers brandt van kou, is doorgloeid van de verrukking Gods.

De berg Gods is een vette berg, en de Weligheid der Zaligen leekt zwaar neer over de donkere aardbal, die diep onder de Hemelen in haar hengsels wentelt.

Broeders en zusters in Christus, het is de dag dat onze Koning geboren werd, het is de herdenkdag van de vestiging van Christus' Heerschappij!

Deze dag brengt ons allen tesamen, en vraagt om bezinning en herdenking van onze plicht.

Gij, overal, die verloren gaat tusschen het schitterende gepronk en het lawaai van de kinderen der duisternis, gij, kinderen van de Eene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk, zijt één dag in Uwe kameren alleen. Het is niet goed, deze dag te zijn met de dwazen en de kwaadwilligen, opdat niet de vorst der duisternis uit hen spreekt en Uwe Hoogheid beleedigt.

Gij zijt het uitverkoren volk van Jezus Christus, en U past de waardigheid van Uwen Staat.

Om de voerbak in het stadje Bethlehem, negentienhonderd vijf-entwintig jaar geleden, hebben Uwe voorgangers hun harten moedwillig gebroken, zoodat er niets meer in hen was van wereld en vleesch, en zij bitter weenden van verlangen en zaligheid. En U is vandaag dezelfde zoete plicht opgelegd. Sint Jozef bracht de hulde aan het Goddelijk Kind, sterk en krachtig, omdat er geen dag was in zijn leven, waarop het hart ontrouw was geworden aan Zijn God; omdat er geen uur was, waarin zijn oog schichtig ging langs de aarde omdat hij een verwijt verwachtte.

[p. 394]

Hoeveel temeer wij, die meer zonden hebben gedaan dan goede werken, en wien de trots zoo diep vrat in het vleesch, dat wij onszelf niet meer beheerschen, en dat het vleesch ongetemd, opstandig is!

Voor ons wacht er in deze Lach des Hemels vergeving en rust.

Onze kerken hebben de aarde overdekt, en het gelui der klokken was een gerekte psalm naar God's Aangezicht. Gij weet, hoe de zonen en dochteren uit de eeuwen voor ons hebben gezwoegd voor God's Aanschijn.

Gij weet, hoe ze in Chartres een kerk bouwden, waarvan de spits de hemel beroerde, en waarvan iedere steen een hulde werd. Gij weet hoe daar de heiligen zóó zoet lachen, als waren ze weergekeerd uit de hemel, en hoe de duivel er geknecht is en gebonden aan goten en riolen en door zijn machtelooze mond het water uitleekt langs het plaveisel. Ge weet, dat de abten een leger vormden en de monniken een legioen; dat Christus een huis vond op elke akker en een plaats aan iedere tafel, dat Zijn Rijk op aarde er een was van strijdbare mannen, een zónder grenzen, een van Macht en Heerlijkheid.

En nu? We zijn gezeten temidden van wolken en duisternis, we leven tusschen heidenen en ketters, met hen, die openlijk de Heer een kaakslag geven. Wij worden gehoond en beschuldigd, omdat wij ons doel verder weten dan de aarde, en omdat wij Christus trachten na te volgen.

Hij is het Teeken, en luid op, van alle kanten, klinkt de tegenspraak.

Maar wij zullen deze dag zóó goed zijn, zóó weinig slecht, dat wij de wereld doen glanzen voor Gods Aanschijn. Wij zullen zelfs niet vertoornd worden om het groote kwaad van anderen, opdat deze dag vredig zij om Christus' wil. Vredig, om de lach van het Goddelijk Kind, dat alle bitterheid weet en de Zoetheid zelve is.

Sint Jozef lacht, omdat hij de man is, die afrekende met het Aardsch Verlangen, en omdat hij de Innigheid kent, en de kracht van het vertrouwde geloof.

En het is voor deze eeuwen, méér dan voor vroegere, dat hij lacht. Want wij zien de waarde niet meer van het simpele geloof, en de heerschers en bezitters gelooven niet meer in het sacrificie van den Arbeid.

St. Jozef, groote werkman, die heel de week ploeterde en tot laat in den avond werkte voor een karig loontje, zie neer op Uw vrienden, op Uw collega's, op hen, die U als patroon verkozen hebben. Want nu, nu in de vrieskou van deze winteravond de bioscopen sterk licht stralen en hun gevels blinken van pracht en goud, weet gij de huizen van de verworpelingen dezer aarde, van de getrapten om het geld,

[p. 395]

aan welke de wereld haar slechtste aanschijn toont. Gij weet, hoe de ziel rijp wordt aan het lijden, en hoe deze armen overvloed zullen genieten in het Rijk der Zaligen.

Gij kent de droomers en de avonturiers; de lajenlichters en de dichters; de muzikanten en de monniken; zij, die het Verlangen meer liefhebben dan de werkelijkheid; zij, die uit Elysium liepen, omdat Gods kleed ruischte langs de poorten van het beloofde land; zij, die geboeid zijn in een eenzaamheid, omdat zij zoo sterk verlangen naar een gemeenschap.

Wil dan van uur tot uur hun beschermer zijn, hun voorspreker, hun vast vertrouwen. Wees met Uw kinderen als men ze brengt tusschen machines en doode, doodsche muren, wees met hen, als van dag tot dag de vruchten van hun arbeid worden geofferd aan de luxe van anderen.

Laat hun laatste woorden gebeden zijn, en verkrijg voor hen, dat zij den Hemel bezitten.

Het is om U, moeders, dat Maria lacht.

Omdat in Uw vleesch het rijk der Zaligen bloeit en sluimert, omdat gij de weeën kent en de Heerlijkheid.

Gij, die Christus kruis teekent op Uwer kinderen aangezicht, gij die de zaligheid van het Ontvangen weet, en op wie God's lachend gelaat rust, altijd, altijd.

Gij zijt het, die het aanschijn der Aarde vernieuwen zult, want gij zult de landen onder den Hemel bevolken met Uw gezuiverd vleesch. Wij zijn oud geworden, en nóg waren wij de dragers van het wonder niet. Maar zij, die na ons komen, laten zij het zijn!

Laten zij de poorten van Christus' rijk doen schitteren over de aardbol, laten hunne zielen eender van Zaligheid zijn voor God's Aanschijn.

Laat er dan één vrede zijn.

In den naam van den Vader, den Zoon en den Heiligen Geest.

ALBERT KUYLE.