De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 387]

In dulci jubilo

De tranen die Maria heeft geschreid
toen een donkre wereld
doodstil
inboog tot de eerste scheemring
zijn uit de amandel van haar ooghoek
op mijn verdorde hart gevallen:

dit hart
onwondbaar toegesloten in een zieke rust
na zooveel schand en nederlagen -
elk hoog begin opnieuw verslagen,
al teederheid verteerd in lust.

De cirkelgang van het weerbarstig bloed
is door de maagdelijke pijnen
ontbonden aan een schooner kust -
wie aan háár schoot zich kan verkleinen,
gelaafd met zoete medicijnen,
vond alles, alles goed.

O Vrouw,
herken op de gelaten
het voorspoor van een vroegen dood:
de nanacht rilt op alle straten,
week is het vleesch, en wulpsch, en prachtig -

maar onbarmhartig
ons zwerven op bemoste pleinen,
krankzinnig lachen achter gordijnen
als bij het tergend nederdalen
der uren uit verlaten kathedralen
de angst vergroot.

Geslacht van Eva
dat wij moeten haten,

[p. 388]

 

om duizend lusten duizendmaal beroofd:

 

aan eind en oorsprong van den tijd

 

heeft God u tot een heil gewijd

 

dat, uit de eeuwigheid beloofd,

 

ons nimmer meer alleen zal laten:

 

 

 

Maria, schuldloos onder ons verkregen,

 

is als een bloemrank aan haar pijn ontstegen.

 

 

 

Ik, als verdwaasd,

 

nog ééns ontslagen uit mijn boeien,

 

mag zingend in het hart haars Zoons ontbloeien.

 

JAN ENGELMAN.