De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 210]

Memento

Of wij al hunk'ren naar elkanders oogen,
wild verlangend het licht dat op de klare dalen springt
en naar beneden
milde vlakten uitrolt van den bergwand,
met trotsche bastions geheven tot de hoogste heem'len:
vuisten der aarde, die zich spannen in de straalbundels
van een ontzworven paradijs -

of wij beluist'ren in elkanders bange stem
het droge snikken om dit mart'lend leven
dat ons in-keldert en verstikt in zachte dekens
en niet vrij kan uit-zwerven naar het overglansde oord
waar onder klaterende bronnen gezuiverd allen beven
die, door hun duldelooze smart vermoord
aan ziel en leden, zijn verhoord
om èèn bevochten hoogheid -

of wij elkander aangrijpen in die blinde fuik,
versmoord in de greep der spitse vingers,
heete signalen teek'nend op het zwaar tapijt van een nacht
die zich verdicht en achter zijn blauw-zwart luik
de doffe hamers slaat - regelmatig, zacht,
dan luid en luider - van een naderend tempeest:

als de bazuin schalt over de verste ruggen,
tuba miram die dit donker gemompel scheurt -
splijten zal wat zich om onze schaamte beurt,
naakt en melaatsch staan wij in d'allerlaatste logen.

Of wij al hunk'ren naar elkanders oogen,
wild verlangend het licht dat op de klare dalen springt:
verlaten is het pad langs de ravijnen -
wie eenzaam strompelt naar de spitsen onder de verloren lucht
kent van zijn daad geen enk'le vrucht
en van gemis alleen de heete pijnen,
vermorzeld, vóór in 't eind hij overwint.

JAN ENGELMAN.