De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 197]

Met wondre dingen ....

Met wondre dingen zijn wij bezig, elk van ons.
Een die verliefd is op de klare klank
zoekt gans zijn leven
naar 't geheim van de Kremoner
die violen bouwde als kielen
onderdanig aan de vloed: Muziek!
Een ander timmert zich in 't klein een boot
naar het model van deze die wij meermaals zagen
in stuwadoorskantoren, onder stolpen of in smalle glazen;
zijn geest toeft onophoudelik in verre streken,
aâmt onder bloesemgeur-doortrokken luchten,
zijn hart is vol van de geruchten
die geven eigen klank en wezen
't leven dat men leeft aan boord in volle zee.
Hij is op reis altijd, doch maakt geen enkle reize mêe!

Nòg andre zijn er die te snijden pogen
uit het ruwe blok een beeld der Hemelmaagd.
Wanneer zij komen aan de trek Haars monds
die tot in de ogen hijst een tinteling van lach
- lijk boven blanke stroom de vlam-wiek van een vlag! -
schiet úit hun beitel, en het blijde werk
blijft eeuwig te herdoen!

Somtijds is vrees in ons: dat vóór voleind,
vóór feilloos afgewrocht zal zijn
wat ons te maken is gegeven,
een wrede kwaal ons tergt met handen-beven;
of erger nog: Dood zelf
ons 't werktuig uit de handen slaat!
En wij vergeten, dat wen God de slagboom laat
omhoog-gaan die de scheidslijn trekt
tussen ons klein bestaan en de eeuwigheid,
alreeds een nazaat, in de wankele tijd,
met ons gerief aan d'arbeid is gezeten.

Want wij zijn schakel slechts, niet keten!

WIES MOENS.