De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 182]

[Gedichten van Karel van den Oever]

De Engel bouwt de nacht-muur in het Oosten,
wijl het onzichtbaar paard draaft-aan
uit de zwarte afgrond.
En zijn hoefslag langs de duistere muur,
waarop geen troffel klinkt,
al metst de Engel er steen na steen ..
O, de schim van het paard:
het draaft door de gloeiende sterren-struik,
die groeit aan de muur-voet
en er jaagt een wind over de aarde.
Wee toch: achter de lage aard-rand
de wielen van de dag-kar
wegratelen diep en dieper,
als op een verre hei-straat ..
En dichter draaft-aan het onzichtbaar paard,
want harder zijn hoefslag langs de nacht-muur,
die rijst zóó hoog dat geen mensch meer ziet
de Engel en de muur-kruin.
Maar als het paard ver is voorbij gedraafd
en de gansche nacht-muur zwaar en stil,
dan legt de slaaplooze mensch zijn vragend oor
aan de duistere nacht-wand
en hoort, verblijd, 't ontzaggelijk hart van God
levendig kloppen achter de zwarte muur.

KAREL VAN DEN OEVER.

[p. 183]

De ochtend

 

In de kou der kim

 

een engel ontstak de dag.

 

Het was een hoog vuur

 

dat echter niemand zag,

 

het was een sterke brand

 

in een vroeg levens-uur.

 

Naar de vlammen-krans heeft men gegist.

 

Want de rook kwam over het land:

 

een heilige mist.

 

Het was dood-stil in die rook

 

en niemand hoorde aan de kim-rand

 

het kraken van de mutsaard.

 

Alleen de blos van gloed

 

doorheen de rook van die verre haard.

 

En de dag ving aan

 

onder die koele toorts.

 

Hier verrukt, daar vervaard:

 

zóó werd de wereld.

 

En 's middags een brandende koorts?

 

 

 

KAREL VAN DEN OEVER.