De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 163]

Lied om den blijen en onvoorzienen dood

Geëtst op den hemel, de wintertakken
waarop ik rust: de eenzame musch.

Kan er nog een lente komen
door den staalharden bast der boomen.

Hoor toch de potsierlijke musch, luid en fijn
en haar lied naar den dorren zonneschijn.

Uit het landgoed komt getreden de dolle knaap,
overmachtig en jong,
sluw en voorzichtig met de karabijn.

O musch, de hand der vreugd is daar,
en gij zingt van winterwanhoop in 't gevaar!

Als het schot,
en de lach van zijn spot weerklinkt,
zal dan de ziel der musch niet omhoog,
in den blijen rook van zijn bevende buks nog zijn?
Zegepralend en blauw
stijgen boven dorp en menschen
en den zuiveren echo der landouw!

MARNIX GIJSEN.

(Uit een binnenkort bij ‘De Gemeenschap’ te verschijnen bundel getiteld ‘Het Huis’).