De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 73]

[Gedichten van Karel van den Oever]

Aan mijn engelbewaarder

Wie zijt gij?
Ik heb U nooit gezien,
dan op een prentje van m'n kerkboek,
met uw witte vleugels en uw lang kleed,
met uw groote vinger omhoog:
die wees naar de kleurige woning des Vaders.
Maar ik heb U veel gehoord
in de warme holte van m'n hart
en aan de droomerige ingang mijner ziel.
Soms trok ik aan het deur-koord
en ik liet U binnen en vertelde m'n smart
aan Eeuwigheids onontruste boord,
waar, in de plooien van Gods kleed,
gij mij hebt verhaald wat ge van graf en hemel weet
en mij smachtend verteld
de fluistering der sterren over polder en Scheld'.
En 'k vraag dan: wie zijt gij? Uw naam?
Gij, die ik maar zag in m'n kerkboek
of als een grafbeeldje op het kerkhof,
of bij Tobias in m'n ‘Gewijde Geschiedenis’,
gij, wiens witte klêeren ik erkende op 'n schilderdoek
in een kerk onder het avond-lof ..
O, gij onbekende vriend,
wie beveelt U dat ge mij bemint
en waarom leunt gij gedurig door het hemelsch raam,
zoodat ik mij onder uw aandacht schaam?
Soms keekt ge binnen in m'n kloppend hart
op het zwaar afgodsbeeld, vol zonde en goud,
dat duister laaide in een zwoele gloed:
wij beiden, wij balden de vuisten saam ..
Eens waart ge binnen in m'n stil vertrek
en het tokken van de bokspoot:
wij hoorden hem buiten op een scheemrig pad.
En nader kwam die vreemde, die onheilige voet,
tot er een gele walm het raam beschoot
en een krulhoorn in het venster zat ..
O, Duisternis, o, Duivel, o, Dood!
Maar ook eens waart ge in mij,
toen de Heer mij als een wolk doorgloeide
en ik een heldere genade-druppel was,
toen God-zelf mij doorvloeide

[p. 74]

 

en ik brandde van Hem: een zuiver glas.

 

En toch, o, onbekende vriend, wie zijt gij? Uw naam?

 

in geen spiegel heb ik U aanschouwd,

 

in geen water-ruit zag ik uw beeld,

 

boven geen wolk uw vleugel-gestijg.

 

Ik hoorde slechts de fluistering van uw faam

 

en uit mij klom het diep gehijg

 

naar de gloeiende letters van uw heilige naam.

 

Zoo sta ik droomend aan de grove rand

 

die aarde en hemel scheidt:

 

ik ben met U en zonder U, gekweld door 't vaderland

 

waar gij mij straks verbeidt.

 

 

 

KAREL VAN DEN OEVER.

[p. 75]

Gebed

Heer, ga ver
want de aarde zweet haar wellust,
als een hallo rond de maan.
Heer, ga ver van ons
want de aarde tingelt als een zotskap
en haar mond aapt breed van 't lachen.
Heer, hoe lang laat Gij begaan?
Hoort Gij niet dat uw Huis dreunt
van de dans der aarde?
Dat uw venster trilt van de ‘one step’
en het rumoer van de ‘shimmy’?
Door de lucht-straat galmt het fijn geklep
van een onkuisch sandaal
en tot in de Heilige Huis-zaal
de slag der heete kastagnetten.
Heer, ga toch ver,
want de zonde puilt als een rook
over planeet en ster,
de radio spant haar muziek-draad
uitdagend langs uw hemel-plafond.
Heer, ga ver,
ga ver van uw zondig volk,
de aard-kluit ruikt ongezond
en overal bezwijkt de goede raad.
Heer, ga ver van ons
in uw duistere wolk ....

KAREL VAN DEN OEVER.