De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 62]

De Joodsche bruid

Het raadsel:
dat, wie alles kende,
terzijde van gerucht
en van de luide bende
in diep-zee dook om altijd vreemder schelp -
eeuwig blauwt de lucht
als hij om adem hijgt
en aan den bronzen nachtwand
breekt zijn koene hoofd,
luid schreiend van verlatenheid
tegen de koele hoornen der oneindigheid
ligt hij ten lest op 't leege strand -
een bloem vond aan aan het schrale duin.

De bloem schijnt al te pril van luister
voor dezen vreemdeling, die
in den mantel van zijn leege duister
donker omkraagd
den horizon betuurt -
en woordeloos verpuurt
in dit ontzaggelijk geduld
der aan zich-zelf onttogen maagd
o! zonder weelde, zonder schuld.

JAN ENGELMAN.