De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 60]

Luchtschip

Droomloos licht der tijdelooze dagen
heeft de schaduw over den oceaan geschoren,
fijn gonzend de motoren
met lange vlagen
als verloren muziek
achter een gordijn
verwezen en melancholiek.
Hooger hief het hemeldak zijn strengen:
zij wilden zich eindeloos verlengen,
een nieuwen wereldbal te vinden
in het mateloos ontbinden
der ongespannen ruimte-dalen.
Imperatoren
sterk en goed
in stille zege langs den ademloozen nacht,
doorschenen handpalm,
vurend bloed:
sterren als pepiljonacaeën,
versch uit een vrouwe-hand gewuifd
naar den uitersten rand der aarde
en een maan van kuischen schrik
met rillend spectrum overhuifd.

Op een morgen zoog de planeet hen weer vast:
o, dit oud verband!
Oogen die niet herkenden
zee aan de schouders van het land
en de sereene mathematiek
van New-York:
vergeten begrip
van eeuwig grenzen.
Handen woeien als vlaggen -
maar de schoone zucht van het roer
toen koninklijk en subliem
het schip de poort-span bevoer!

JAN ENGELMAN.