De Geldersche nachtegaal

De klagende Jongman.

Op eene fraaije wijs.

Ik minde u en gy ook myn,

Had ik ooit zulks kunnen denken,

Dat onze vreugd zoo kort zou zyn?

Dat zou myn zinnen krenken,

Dat ik u zoo verlaten moet

[p. 12]

 

Voor eeuwig op deez' aarde,

 

En ontroofd ben met er spoed

 

Al van myn pand vol waarde.

 

 

 

Ik was schier jong, thands in ellend,

 

'k Verlangde om u te beërven,

 

Gy zyt niet meer, ik sta op 't end,

 

'k Verlang met u te sterven;

 

Terwyl ge met veel eer en roem,

 

Nog naauwlyks twintig jaren,

 

Met weenende oogen uwe bloem

 

Voor eeuwig heen zaagt varen.

 

 

 

Hier ligt gy nu bevryd van smart,

 

Al in uw laatste woning,

 

De droefbeid omringd myn hart,

 

Allermagtigste Koning!

 

Stort me in het graf met haar te zaâm,

 

In deze droevige aarde.

 

De dood is my thans aangenaam.

 

Ik acht die groot van waarde.

 

 

 

O eerste liefde! wat doet ge myn?

 

Om wien stort ik myn klagten?

 

'k minde u opregt en niet in schyn,

 

Wat is er nu van my te wachten?

 

Daar ik nog minderjarig ben,

 

En gy mij geheel doet doolen,

 

Die tegen de kracht der liefde niet ken

 

Dwalen zijn zinnen gelijk een molen.

 

 

 

Ach Venus! wat heb gij een magt,

 

Die zich aan u overgeven,

 

Ja waarlijk in hun levenskracht.

 

Doet gij treuren en niet vrolijk leven,

 

Doch gij zijt een vrindin van mijn,

[p. 13]

 

Ik zal u eeuwig eeren,

 

Ik zal partijtrekker voor u zijn.

 

Als ik u hoor blameeren.

 

 

 

Ach zotte zinnen dwaalt niet meer,

 

Blijft bij uw positieven,

 

Want de allerhoogste Opperheer

 

Roept ons naar zijn believen;

 

Want al degene die zich paart,

 

Om aan de liefde te verbinden,

 

Leeft ongelukkig op deez' aard,

 

En kan geen troost meer vinden.