De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin

[p. 73]

Minnaers Klagt.

Voys: Al wat men doet men kan geen Juffers, &c.

CLarindes Hert werd altyd koud bevonden,
Gelyk de Winter dagen zwaer belae’n,
Met Vorst en Sneeuw men siet ten dezer stonden:
Myn Hert door Liefde alhier branden staen:
Vol Minne plagen Bedroefd myn dagen,
Wyl myn de God der Min Kwest met syn pijl van bin.

Al wie ik smeek sy heeft nimmer behagen,

Schoon dat ik haer ook dikwils met myn Vee,
Kom Attakeeren in deez’ Zomer dagen:
Maer of ik treur en maek een droev’ge wee:
Sy doet door pijne My gantsch verdwyne,
Ia schijnt niet eens ontstelt Maer my te gronde veld.

Al wat myn hoord hebben met my medogen,

Behalven sy wanneer ik eenzaem ween:
Of schrey, den Echo is met my bewogen:
De Nimphjes in het Woud treuren met een,
De Vogels zwieren En droevig tieren,
Het wreedste Dier met een Staet stilder als een steen.

Clarinde hoor ey lieve hoor Clarinde,

Het past uw schoonheid niet so wreed te zyn,
Ik Min u meer als iemant syn Beminde:
Och neen sy vlucht en laet my hier in pijn:
Met haer Grootshede Sy is te Vrede,
Als sy een Trouw Minnaer,
Mach stellen in ‘t gevaer.

Hebt deernis dan gy schoonste der Godinne,

Engel wilt gy niet wezen dan myn Vrouw,
Ik blyf alleen en sterf door de Minne;
‘k Heb uw geboden uyt Liefde myn Trouw:
Moet ik dan sterven Uw Godin derven,
Kom aen klein venus kind Ey kwest haer tog gezwind

[p. 74]

 

Erbermd u over my en wilt myn klagte,

 

Godin aenhoore ik die voor uw kniel,

 

Ik sterf van rouw ey wilt myn druk verzagte:

 

O Schoone Vrouw! gy zyt myn twede Ziel,

 

De Dood blyft myne Tot Medicyne,

 

Adieu gy zyt te straf Ik dael neer in het Graf,