De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin
(1718)–Anoniem De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd godin–
AuteursrechtvrijVoys: Ik Vryden een Meysje teer.
ROozelyn de schoone Maegd,
Van Edele Stam gebooren,
By veele deftige behaegd,
Neygd tot geen Minnaers haer ooren,
Sy was Moeders eenig Kind,
Schoon sy werd van elk gemind,
Toond sy niemant heeft bezind.
Wel zy dan de Minnaers Meyd,
Gaet sy haer op ’t Land begeven,
Om aldaer in eenigheyd Op haer Hofstee wat te leven?
Daer door siet sy onder al Van het jonge Herders Tal,
Eenen die haer Hertje stal.
Een fris Ionge Herders Kwant,
Die seer aerdig op syn Riedje,
Speelden, en daer toe Galant:
Song so menig Minne Liedje,
Waer door Roozelyn terstond,
In haer Hertje werd gewond,
Dies sy om den Iongman sond.
| |
[pagina 63]
| |
Deze Iongman als ontsteld,
Wist niet wat de maer sou wezen,
Iongeling, ja roem van ’t Veld:
Houd u voor myn sonder vrezen,
‘k Wensten dat gy op uw Ried,
Hier voor myn een Minne Lied:
Speelden, myn de tyd verdriet.
Darometes nam syn Ried,
En begon seer fraey te speelen,
Toch Rozalyne vol verdriet,
Kon haer smert daer niet mee heelen;
Waer op dat s’ hem vol van schaemt’,
Mids sy wist ’t haer niet betaemd,
Heeft haer waerde Vrind genaemd.
Darometes als verbhaest,
Sey Iuffrouw wat ’s dat te seggen?
Rozelyn sprak ’t werk heeft haest,
En ik sal ’t u uyt gaen leggen,
Ik word self van veel’ Gevreyd,
En geef ieder dwars bescheyd,
Maer gy aen myn hertje leyd.
‘k Weet die re’en my niet en past,
En dit weet ik ook te voren,
’t Sou u zyn een zware last My te Minnen na behoren
Hoe sou gy ’t derven bestaen,
My met Vryen aen te gaen Daerom doe ik ’t onbelaen.
Ach Iuffrouw ’t is als een droom!
Dat myn heden komt te voren,
Is ’t ook waer, ja wel ik schroom,
U te noemen Uytverkoren Maer dewyl gy ’t so begeert
En u selben dus verneerd Hou ik myn niet afgekeerd.
Darometes vat de Maegd,
En hy Kust’ haer meenig werven,
Dat syn Rozelyn behaegt Ia elk schijnt in min te sterven
Bezorgd syn Vee, en komt terstond,
Weer aen Rozalynes Mond:
Daer men sluyt het Trouw Verbond.
| |
[pagina 64]
| |
Sy verwiszelen haer Trouw,
Malkander niet te verlaten,
Hy ontfangd van deez’ Iuffrouw;
Nettjes acht duyzend Ducaten,
Daer op gaet hy fraeytjes heen,
Om syn selven te verkleen:
Dat hy als een Graef verscheen.
Hier mee reyd hy met syn Bruyd,
So snel als sy konde draven,
Een goed stuk te Landen uyt,
Om haer Minne lust te laven,
En so met ‘er haest Getrouwd,
Schoon het hare Moeder Rouwd,
Sy schreef dat sy was Getrouwd.
Al was hare Moeder gram,
Evenwel moest sy ’t gedogen,
Maer als Darometes kwam,
Sag Mevrouw als Opgetogen,
En sy prees deez’ Dochters raed,
Want hy scheen een Man van Staet,
En gants Minn’lik van gelaet.
Hy schenkt syne Schaepjes al,
Aen syn best’ en naeste Vrinden,
En leefd nu met bly geschal,
Met Rozelyn syn Beminden,
En by Moeder ryk van Schat,
Die geen Erfgenaem en had,
Waer door hy het al bezat.
Dus werd Darometes hier,
Als van Slaef tot Graef verheven,
En daer toe een aerdig dier,
Iong en Schoon om by te leven,
‘k Wens dit Echt Verponde Paer,
t’Zaem te leven met malkaer.
Vol genuchten meenig Iaer.
|
|