|
| |
Het tweede Deel.
Hoe den Mensch de ghelijckheydt Godts zijnde, minder dinghen dan hy selfs is, dwaeslick eert, waer door hy de doodt voor 't leven be-erft en aenneemt.
GOdt is een Geest, Gheest hebt ghy in u hert:
Sal Gheest van Gheest, of Gheest van vleys hem laven,
't Meerder van 't minder niet gevoed en werdt:
Gelijckheydt kan ghelijckheydt best begaven.
| |
| |
't Heydens ghedwael hier voormaels in bestondt:
Dat sy hun selfs gemaeckte Godt aenbaden:
Dit misverstandt verfoeyt ghy met den mondt,
Maer siet toe dat ghy 't niet en prijst met daden.
Gierigheyt wert genoemt afgodery,
Om datse 't hert aftrecke tot Creaturen,
En dat het nimmermeer kan wesen vry,
Om Godes Gheest te gunnen dagh oft uren.
Al wat men mindt, aen-bidt men in het hert,
Al watm' aenhanght, dat wordt men oock deelachtigh:
Wie Godt aenkleeft, met hem hy eenigh werdt;
Wie 't Schepsel eert, 't wort in sijn ziele machtigh.
Een leven langh wenscht elck te hebben hier,
Nochtans ghy werckt om 't leven te vernielen,
Als ghy 't belast met veelderley dangier:
Onwetens zijt ghy vyand uwer zielen.
Een dagh in Godt besteet, is meerder weert
Dan duysendt, die men quist in ydelheden,
Indien u dan kortheydt des levens deert,
Soo wilt op 't best u tijdt in Godt besteden.
| |
| |
En weest niet bangh van Godt, want hy is 't goet,
Hy is veel meer dan ghy soud moghen wenschen:
Hy is de Liefd' en 't leven van 't ghemoedt;
Hy is het heyl van u en alle menschen.
Mint ghy u selfs, u leven en u bloet,
Soud ghy niet geern de lucht oft sonne derven?
Soo denckt dat Godt dit al te samen voedt:
Want sonder hem moest alle dinghen sterven.
Het soetste van de minn' dat ghy bevoeldt,
Is Godt het naest, laet dat met hem vereenen:
't Is jammer dat ghy dese vonck verwoelt.
Och gheeft u Liefd doch aen gheen hou[t] of steenen!
Als ghy ontfanght hem in u binnen zael,
Eet dan met hem, en hy met u de spijse
De spijse van sijn Gheest'lijck Avondtmael,
Des levens hout, midden int Paradijse.
Hier is de rust, hier is den vrede thuys,
Dit is 't waerom dat Christus heeft gebeden,
Dit is het eynd' van al 't verdriet en 't kruys,
Dit is d' oorsaeck daerom hy heeft geleden.
| |
| |
Hier geniet liefd' haer lief en soet vermaeck,
Wat kan sy meer dan hebben haer begeeren?
Die sy vergheefs soeckt in een aerdsche saeck,
Door welcks gheniet sy volheydt moet ontbeeren.
Klaer is den Gheest, dick is het Creatuur:
Klaerheydt verdickt werdt door schaduws bedecken,
't Licht Eclipseert op sulcken tijt en uur
Als 't aerdrijck zwaer sijn stralen komt betrecken.
Siet dan wel toe dat ghy 't punt van u hert,
Dat altijdt moet des Hemels Son ghenieten,
Door 's Wereldts schaeuw niet maeckt doncker en zwert:
Want van hem selfs en kan 't geen stralen schieten.
't Hooft-licht alleen den oorspronck is van al,
Al d' ander zijn gelijck des Hemels sterren,
Die klaer en schoon zijn, so langh 't ruyme dal
Niet werdt besmet door middel-wandt van verren
't Gheen een is mach nimmermeer worden twee:
Een is den Heer, een is met hem sijn Beelde,
| |
| |
Deylingh hier in causeert een eeuwigh wee,
Maer d' eenigheydt brenght voort de hooghste weelde.
|
|
Auteursrechtvrij