't Geestelijck kruydt-hofken

Het hondert en xlj. Liedt,

Op de wijse: 't Ghewas van 't Vlas en 't Weven, dat.

ONtfanght een Liedt van mijnder handt,
En laet het zijn in u geplant:
Dat hy altijdt
Het goet gedachtigh zijt.

Bidt Godt altijdt, vroegh ende laet,

Dat hy u wegen gade slaet,
En altijdt vraeght
Na 't geen dat hem behaeght.

Al hebt ghy hier geen tijd'lijck goedt,

Weest altijdt even wel gemoedt:
Godt is den schat,
Die hem in 't herte vat.

Wat ghy uytwendigh niet en vindt,

Siet dat ghy in de deughde wint:
Soo werdt ghy rijck,
Verr' boven uws gelijck.

[p. 413]

 

Het goet des lichaems is wel schoon,

 

Maer 't goedt der Zielen spandt de Kroon,

 

Bestandigh ist // als 't ander dickwils mist.

 

 

 

Houd uwen geest met Godt gemeen,

 

Bekommert u met hem alleen,

 

Al wat u dient // beschickt hy als een vrient.

 

 

 

Och! 't is soo vasten toeverlaet,

 

Die Godes vriendtschap heeft te baet,

 

Sijn soete stem // ghevoelt hy binnen hem.

 

 

 

Al komt hem somtijts aen veel cruys,

 

Hy gaet in zijn inwendigh huys:

 

Daer sit hy stil // als buyten is geschil.

 

 

 

't Bedrogh van dese Wereldt vliedt

 

Op Dina Iacobs Dochter siet:

 

Den schoonen schijn, brocht haer in schand' en pijn.

 

 

 

Besteet altijdt u jonge jeucht

 

In rechte Goddelijcke vreucht,

 

Ziel en Lichaem // ist beyden aengenaem.

 

 

 

Ten laetsten wens ick voor een groet,

 

Den vrede Godts, in u gemoet,

 

Dat nimmermeer // hy van u neme keer.