't Geestelijck kruydt-hofken

[p. 327]

Het hondert een en twintighste Liedt,
Hoe dat de ghenade Godts alleen de fonteyne der zaligheyt is, en den oorspronck van alle goet, soo datmen ten laetsten in hem moet rusten.

Op de wijse: Al die in Syon zijt. &c.

ALst al is overleydt
't Toekomend' en 't voorleden
Betreurt, beschreyt
Het sondigh leven quaedt,
Alst al is gearbeyd,
Geleden en gestreden,
Gehoorsaemheydt
Bewesen metter daet,
Soo is den raet
Te sincken in ootmoet,
Bekennen ons ten rechten // bloot
Voor Godt onnutte knechten // snoot,
Wt genae soet
Men saligh werden moet.

O reyne Liefde, ghy

Zijt des levens fonteyne,
Wat hebben wy,
't Welcke wy niet ontfaen
En hebben al van dy?
Het zy in 't groot oft kleyne,
Och wie is hy
Die u yets heeft geraen,
Of nut gedaen
Dat ghy 't hem weder geeft?

[p. 328]

 

Want uyt u en door dijne // macht

 

Heeft alle dingen sijne // kracht,

 

Al watter leeft

 

Van u sijn voedtsel heeft.

 

 

 

Dat Goddelijcke vyer!

 

Dat wesen alder wesen!

 

Seer goedertier,

 

En vriendelijck van aerdt,

 

Ontsluyt den mensche hier

 

Sijn goetheyd uytgelesen,

 

Door sijn bestier

 

Den mensch hy wederbaert,

 

Anders en waert

 

Niet uyt dat eenigh een,

 

Want daer is geen soo vromen // man

 

Die van hem selfs yet romen // kan,

 

Swackheyd alleen

 

Heeft hy en anders geen.

 

 

 

Maer door des Heeren kracht

 

Verwint hy sijn vyanden:

 

Zijnde gebracht

 

Tot kennis van armoed,

 

Dies hy geen loon en wacht

 

Van wercken sijnder handen:

 

Hem selfs hy acht

 

Schuldigh, al wat hy doet,

 

Oorsprongh van 't goet,

 

Is Godt en niemandt meer,

 

Die door sijn Liefde deelen // wilt

 

Al sijn schoone juweelen, milt

 

Hy is de Heer

 

Geeft hem lof prijs en eer.