't Geestelijck kruydt-hofken

Het ses-en-tachtighste Liedt,
Van de ydelheyt des werelts, ende hoe dat met strijd de Hemelsche goederen moeten gewonnen worden.

Op de wijse: Gelijck als de witte Swane, &c.

LUstigh, schoon, en uytgelesen,
's Werelts schatten schijnen // goet,
Maer wat vreucht kan daer in wesen,
Na dien het verdwijnen // moet?
Pijnen, doet, menigh persoone,
Al om dat,
Maer my dunckt ick 's levens kroone
Liever had.

Een van beyden moet ick kiesen,

Dus achte geen schade // ick,
't Verganckelijck te verliesen,
Want of in dat quade // strick
Dadelijck, mijn herte viele,

[p. 212]

 

Haer profijt,

 

Kan niet baten, als mijn ziele

 

Schade lijdt.

 

 

 

Maer sou my die kroon gebeuren,

 

Waer in oyt 't verblijden, lagh.

 

Ick moet eerst veel avonteuren,

 

Soomen in voortijden, sagh,

 

't Lyden, mach ick niet ontvluchten,

 

In torment,

 

Is den troost dat al mijn suchten

 

Haest volendt.

 

 

 

En ick moet wesen volheerdigh,

 

Om geen dingh aflaten, want

 

Anders en ben ick niet weerdigh

 

Dit schoon uyttermaten, pant,

 

Baten, kant, niet al beginne

 

Ick den strijdt,

 

Soo ick niet en overwinne,

 

Vreught ontglijdt.

 

 

 

In verdriet, in druck en pijne,

 

Als vrymoedigh treden gaen,

 

En in des werelts woestijne,

 

Veel vyanden wederstaen,

 

Neder-slaen, het ongeloove,

 

Toesien dat

 

Niemandt listigh en beroove

 

Mijnen schat.

 

 

 

Oock en mach ick niet ontberen

 

Dagelijcks 't ontfangen, broot

 

Van den Hemel, oft verteren

 

Soude my het prangen, groot,

 

Stranghen, noot, sou my verdrucken,

 

Ware Godt,

 

Menighmael in alle stucken,

 

Niet mijn slot.

 

 

[p. 213]

 

Ick mach wel vrijelijck spreken

 

Godt is eenen Herder, my,

 

Dat my niet en sal ontbreken,

 

Als oft ick al weerder, zy,

 

Verder, hy, sijn handt uytbieden

 

Wil, dan hem

 

Soude konnen lof geschieden,

 

Deur mijn stem.

 

 

 

Een dingh doet my vreught verleenen

 

Want wanneer ten boosten vest,

 

Aen mijn ziele treurigh weenen,

 

Dan komt hy my troosten, best,

 

Oost en West, waer ick my keere,

 

Hy my is

 

Een bystandigh troostbaer Heere,

 

Sonder mis.

 

 

 

Hy deur 't water der Iordanen,

 

My van droefheydt reynigh, maeckt,

 

Hoe wel na mijn bitter tranen

 

Sathan, noch vileynigh, haeckt,

 

Weynigh, laeckt den moet, om in de

 

Doodt te gaen,

 

Want Godt sal sijne beminde

 

Helpen slaen.

 

 

 

In 't landt komende ten lesten,

 

Daer stadt noch kasteel, en sluyt

 

Sijn vluchten zijn al ten besten,

 

Af maeyen en deelen, buyt,

 

Heel en uyt, is al mijn ploegen,

 

Nu tot loon,

 

Sal my op den hoofde voegen,

 

's Levens kroon.