't Geestelijck kruydt-hofken

Het ses-en-seventighste Liedt,
Van 't inwendige goet, dat den mensche ingeplant is uyt het wesen Godts.

Op de wijse: Sal ick noch langer met heete tranen.

O Edel wesen uyt Godt gevloten,
In 's menschen ziel van aenbegin,
Die in de scheppingh zijt ingegoten,
Om 't onderwijsen des menschen zin,
Godts wesen puur
Geeft en natuur,
Dat tuyghnis heeft van t' alderhooghste goet,
En wijst de sonden aen in het gemoet.

Als een Compas zijt ghy gelegen

Recht in het midden van 'smenschen hert,
Men kan wel voelen aen u bewegen,
Oft men God nadert oft van hem vert,
Want in Godts wil,
Daer staet ghy stil,
Maer andersints soo draeyt ghy heen en weer,
En buyten Godt en rust ghy nimmermeer.

Soeckt yemant rust in creaturen,

Hy komt ten laetsten bedrogen uyt,
Dit edel vonckje laet hem niet duren,

[p. 190]

 

De ydelheden het hem ontsluyt,

 

't Wordt wel verdooft // maer niet berooft

 

Het moet tot vreught gedyen of tot pijn,

 

Want medecijn misbruyckt, wordt tot fenijn.

 

 

 

Al daer het neerstigh wordt waer genomen,

 

Daer salt op groeyen met tacken swaer:

 

Godts geest sal hem te hulpe komen,

 

En wel besproeyen met water klaer,

 

Als mostert saet // boven salaet,

 

En boven alle kruyden hoogh en schoon,

 

Sal het opwassen tot in 's hemels troon.

 

 

 

Maer daer de lusten het saet versticken,

 

Daer komt den mensch in grooten noot,

 

De lusten vlieden daer komt verschricken,

 

Ten laetsten in die bitter doodt,

 

Daerom, o mensch,

 

Begeert ghy wensch,

 

Neemt waer het soete noden van Gods Geest,

 

So sult ghy eeuwigh leven onbevreest.

 

 

 

Had d' eerste wereldt wel willen hooren

 

d' Insprake van Gods geest voorwaer,

 

De suntvloet hadse niet komen smoren,

 

Maer sy en luysterden niet daer naer,

 

Oock Sodoma // en Gomora,

 

Haer wercken waren niet dan ydelheyt,

 

Eten en drincken alsoo Christus seydt.

 

 

 

Volght na het licht in u ontsteecken

 

Siet op den Heylant uwen Heer,

 

Hy sal u niet laten ontbreken,

 

In alle noot neemt tot hem keer,

 

Ghy zijt doch sijn // en hy is dijn,

[p. 191]

 

Onteygent niet u selven van u deel,

 

't Betuyghde erffenis geeft hy geheel.

 

 

 

Wat isser beter om te genieten,

 

Dan d' erffenis van 't eeuwigh goedt?

 

Want daer is vreught sonder verdrieten

 

En 't smaeckt in dese tijdt soo soet,

 

Het kruys wort licht // en 't hert gesticht

 

Vol van geloove, Liefd' en alle deught,

 

En alles wat het hert oprecht verheught.