't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
Auteursrechtvrij
[pagina 160]
| |
Op de wijse: Wy vinden klaer beschreven, &c.
STaet op mijn lieve vriendinne,
Toont my u wesen schoon:
En komt te mywaerts inne,
Aensiet mijn vyerighe minne,
Staet op mijn vreught, mijn kroon.
Want siet den winter is henen,
Die duyster was en koudt,
Den regen is verdwenen,
Die bloemkens zijn verschenen
Al in dat groene woudt.
Den Mey-tijdt is gekomen,
De tortel-duyve soet,
Haer stemme werdt vernomen,
Tot troost van alle vromen,
In onsen lande goet.
Den vyge-boom verkregen
Sijn groene knoppen heeft.
Den wijn-stock opgeslegen,
Vol oogen aller wegen,
Den soeten reucke gheeft.
En wilt dan niet vertragen
Ghy mijn vriendinne jent,
Mijn schoone vol behagen,
Staet op in dese dagen,
Komt herwaerts hier ontrent.
| |
[pagina 161]
| |
Blijft niet langer verschoven,
Mijn duyve soet van aerdt,
Sittende soo bedoven,
In steen-reten en kloven,
Of ghy verlaten waerd.
Laet my u stemme hooren,
En sien u wesen schoon,
V gedaenten al vooren,
Is lieflijck uytverkooren,
V stemme soet van toon.
Vanght ons die Vossen nijdigh,
Die kleyne voskens wuft,
Die in haer selven strijdigh,
Den wijn-bergh zijn partijdigh,
Vanghtse in haer vernuft.
Vergeefs is al haer poogen,
Want de wijn-bergen dicht,
Zijn over al vol oogen,
S' en worden niet bedrogen,
Die wandelen in 't licht.
Mijn lieve vrient is mijne
Ick kenne sijn geluydt,
't Afwesen is my pijne,
Want ick geheel ben sijne,
Sijn alderliefste Bruydt.
Hy weyt onder de roosen,
Tot dat den dagh werdt koel,
Want daer wil hy verpoosen,
Tot schaduwen en glosen,
Wijcken van sijnen stoel.
Keert weder, wordt geleken,
Gelijck een Ree op 't veldt,
Mijn vriendt in Liefd' ontsteken,
De schaduw' is geweken,
Dus u by my verselt.
| |
[pagina 162]
| |
V gangen wilt uyt breyden,
Als een jongh herte snel,
Op de bergen gescheyden,
Om u schaepkens te weyden,
Die u bekent zijn wel.
|
|