't Geestelijck kruydt-hofken


Het een-en-vijftighste Liedt, Een Gebed-Liedt // om door de liefde Gods getrocken te worden in hem.
Op de wijse: Wel hem die in Gods vreese staet. O Godt ghy die mijn ziele kent, V lieff'lijck aenschijn tot my went, Want door u heyligh wesen Werd' ick alleen genesen. De selfde liefde die ghy draeght Tot uwen Soon die u behaeght, Laet die mijn ziel bestralen, En lieffelijck in dalen. V liefd' en kan niet anders dan Bermhertigh zijn en soecken an, Om mildelijck te deelen Haer schatten en juweelen,
[pagina 131]
My dan na u nature doet, En deylt my uwe vruchten soet, Op dat door dese smaken Mijn ziel u mach genaken. Treckt ghy my met u liefde niet, Mijn ziele verder van u vliet Als 't Schaepken aen der heyden, Dan niet en vindt te weyden. Mijn ziel is stadigh vol geklach Als sy u stem niet hooren mach, Want in u soet bewegen Is al haer troost gelegen. Dit is mijn ziel haer fondament, Dat ghy volmaeckt in liefde bent, Dit troost haer in 't benouwen Anders bleef sy in rouwen. V woort, u werck, u Geest eenpaer Getuygen van u liefde klaer, Sy zijn hier in eendrachtigh, En daerom ist waerachtigh.