't Geestelijck kruydt-hofken

Het seven-en-veertighste Liedt,
Hoe datmen God inwendigh bewaren sal, ende heerlijck in hem verblijden.

Op de wijse: De Mey die komter ons by ,, seer bly.

SInght, speelt, en dicht, van 't geen dat sticht,
Vermaeckt in Godt inwendigh uwen Geest
Slaet u gesicht // in 't Hemels licht,
Op dat ghy soo verkrijght der Zielen Feest;
De Feest is ruste soet,
En suyver stil gemoedt,
Het welcke in 't midden van druck en strijdt,
Nochtans altijdt
Met grooten vlijt // Godts wille doet.

[p. 125]

 

Verwondert niet // wanneer ghy siet,

 

Dat vremde dingen komen u ontrent,

 

Geschieter yet // tot u verdriet,

 

Denckt dat hier alle dingen neemt sijn endt,

 

Al watmen hier aenschout,

 

Wort metter tijdt al out,

 

T'onsienelijck goet alleene betracht,

 

't Welck deur Godts kracht

 

Dach ende nacht,

 

Sijn bloeysel houdt.

 

 

 

V goet opset // niemandt belet,

 

Ist dat ghy maer altijdt na 't goede staet

 

s' Geests suyver wet, blijft onbesmet,

 

Hoewel den vyant altijdt rondom gaet,

 

Bewaert slechts uwen schat,

 

Als een besloten stadt,

 

Laet Godt alleenigh u leven zijn,

 

Lief sijn aenschijn, soo wordt uyt dijn

 

Een heyligh vat.

 

 

 

Waer 't dat ghy kont, in uwen gront,

 

De vyerigheydt der liefden Gods verstaen,

 

Hert ende mont // tot aller stondt,

 

Soud' uyt sijn volheyt seer veel goets, ontfaen,

 

Hy is u wel ontrent,

 

Dat ghy hem niet en kent,

 

Syn wesen dat is seer wonderbaer,

 

By sijne schaer // hy blijft by haer

 

Tot 's wereldts endt.