't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Bedruckte herteken, >&c=.
O Christen Menschen bedenckt dat ende,
Bedenckt de ure die niemant quijd:
De Soon des menschen komt seer behende:
Dus weest voorsichtigh wie dat ghy zijt.
Gelijck een bloeme schoon van aenschouwen,
Staet huyden lieflijck int groene gras,
De welcke morgen wort afgehouwen,
Soo komt die stonde des menschen ras.
Die Mensche huyden stout en verheven,
| |
[pagina 28]
| |
Gesont van herten, en wel gestelt,
Kranck is hy morgen, oft uyt den leven,
Des menschen dagen zijn al getelt.
De avond stonde heeft geenen morgen,
Die dagh des Heeren is onbekent,
De laetste stonde is ons verborgen,
Dus weest den Heere altijdt ontrent.
De dagh des Heeren sal haestig komen,
Iae onverhoets als een dief ter nacht,
Die dan sijn stonde heeft waer genomen,
Och hoe voorsichtigh heeft hy gewacht.
Gelijck een val-strick, also wy lesen,
En als de blixem die haest verdwijnt,
Sal die toekomste des Heeren wesen,
Alst voor de Menschen noch niet en schijnt.
Hierom wilt bidden, hierom wilt waken,
En op geschort met u lenden staen,
Wanneer die Brudegom begint te naken,
Dat ghy hem meught te gemoete gaen.
Want hy wil haestigh die deure sluyten,
Dat ghy daer tegen dan zijt bereydt:
Want die daer slapen die blijven buyten,
Des Bruyd'goms vriendtschap wordt haer ontseydt.
Die Soon des menschen staet voor de deure,
Wilt hem aenspreken en hoort sijn stem,
Hy klopt so ernstigh en hart daer veure,
Doet hem toch open en laet hem in.
Hy biedt u vriendtschap, hy biedt u trouwe,
Hy biedt u bystant in u verdriet,
| |
[pagina 29]
| |
Siet dat u liefde niet en verkouwe,
Versuymt den tijdt der genaden niet.
Na desen leven is geen genade,
Gelijck Iohannes beschreven heeft,
Hierom weest vyerigh vroeg ende spade,
En soeckt den Heere, dewijl ghy leeft.
Dewijl de Heere noch is te vinden,
Laet ons soecken met ernst en vlijt,
Laet ons hem vreesen als die beminde,
En wel besteden den korten tijdt.
Dus laet nu hooghmoet des herten sincken,
O menschen kind'ren arm ende rijck,
Denckt dat wy moeten in der aerden stincken,
Een spijs der Wormen zijn al gelijck.
Ons mach geen schoonheydt noch sterckheydt baten,
Geen goudt noch silver, geen huys noch hof,
Wy moetent al op der aerden laten,
En moeten worden tot aerdt en stof.
En soo de mensche hier wordt gevonden,
Wort hy geoordeelt van God den Heer,
Dus weest nu wacker tot allen stonden
Vertoornt den Heer u Godt niet meer.
O Princen Broeders, hebt Godt voor oogen,
En laet de Werelt de Werelt zijn,
Op datter niemant en wort bedrogen,
Met schoone woorden oft valschen schijn.
|
|