't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Ick bender een arme Pelgrim siet.
WIlt ghy een Pelgrims wegh ingaen,
En vreed en rust der zielen vinden
Soo moet ghy op de smalle baen
V niet veel onderwinden.
Soo moet ghy sien op uwen Heer,
Ghy meugt dit klaerlijck van hem lesen,
Sijn leven was gelijck sijn Leer!
Alsoo moet ghy oock wesen.
Soo moet ghy stadich zijn in 't veldt,
Met waken, bidden, hopen, strijden,
Met parsen, dringen met geweldt,
En u van sonden mijden.
| |
[pagina 19]
| |
Ghy moet de kosten overslaen,
Van 't lijden, strijden, en van 't bouwen,
Of anders sult ghy schand' begaen,
En 't sal u namaels rouwen.
Wilt ghy niet geern de minste zijn,
En alles willigh hier versaken,
En niet omhelsen druck en pijn,
Soo wilt u reys maer staken.
Ghy zijt geen Pelgrim in der daedt,
Wilt ghy niet al om alles derven,
En dooden al u lusten quaedt,
V eygen wille sterven.
Men leyt het hier, men leyt het daer,
Soo wordt het doch alsoo bevonden,
Den ruymen weg voorwaer 't is waer,
Die geeft ons niet dan wonden.
Op d' engen wegh is niet dan kruys
Ghy moet hier zijn veracht verschoven,
Soeckt ghy 't gemack, soo blijft maer t'huys,
't Gemack in 't huys is boven.
Dit is een Pelgrim na Godts wil,
Hy is in als in Godt gelaten,
Vreedsaem, gerust, in 't klagen stil,
Sijn leven moet hy haten.
Hy heeft een soet en lief gebodt,
Dat moet hy wel en neerstigh leeren,
Dat komt hem van den lieven Godt,
En van den Heer der Heeren.
Godts liefd' dat is sijn rechte maet,
Hy moet hem daer altijdt na rechten,
Dees liefd' en kent geen eygen baet,
Dus kan sy 't alles slechten.
Een Pelgrim mach niet stille staen,
Hy wordt op reys te seer verlegen,
| |
[pagina 20]
| |
Siet hy om, hy is niet bequaem,
Te gaen op smalle wegen.
Bent ghy aen yets op aerden vast,
Dat sal d'ervaringh u wel wijsen,
In 't gaen zijt ghy u eygen last,
Oock tuygent Godes wijsen.
So ghy na 's vleys wellusten toeft,
So mist en faelt ghy 's Geestes streken,
Soect ghy hier wat het vleys behoeft,
Soo sal u deught ontbreken.
1. Pause.
Dees reyse van den Pelgerom,
Die heeft dees aldergrootste reden,
Want deught en waerheyt ist waerom,
Dit brenght de ziel in vreden.
Dus reyst een Pelgrim van hem af,
En reyst hem selven vrolijck tegen,
De Werelt acht hy stof en kaf,
En tegen is sijn zegen.
Sijn teer-geldt is niet dan gedult,
Dat moet by hem door bidden meeren,
En is sijn tas daer med' gevult,
Soo mach hem niemandt deeren.
't Is met een Pelgrim soo gestelt,
Dat dient hy noodigh wel te weten:
Als hy niet wordt geplaeght, gequelt,
Soo wordt hy hier vergeten.
Recht anders als de Werelt gaet,
Recht anders moet hy doen en leven,
Daer al des Werelts wel in staet,
Dat moet hy gaen begeven.
Een Pilgrim gaet noch krom noch manck,
Sijn neerstigh loopen dat is kruypen,
| |
[pagina 21]
| |
En als hy gaet sijn rechte ganck,
Soo moet hy altijdt duycken.
Een Pilgrim let op Godes woort,
Hy mach noch wil hem niet besmetten,
Hier is niet dat hem toebehoort,
Geen dinck moet hem beletten.
Een Pilgrim dient geen groote pack,
't Sou hem op reys te seer beswaren,
Hoe meer hoe grooter ongemack,
't Kan niet als onrust baren.
Een Pelgrim moet gestadigh voort,
Geen gelt noch goet en mach hem baten,
Want als hy quam voor d'enge poort,
Daer soud hy 't moeten laten.
Is dit dan met een quade vracht,
Dat moetmen hier eens ondervragen,
Men wordt geslagen tot de dracht,
Wie lust dan noch te dragen?
Al naemt ghy noch u goeden mee,
Sy souden daer in 't minst niet gelden,
Dus maeckt ghy niet als moede lee,
Met al u schat en gelden.
Daer mach niet deur dan louter Geest,
Waerom dan al dees harde lasten?
Waerom tot straf beswaert geweest?
Wy zijn doch vreemde gasten.
2. Pause
Dit is een Pelgrims eygendom,
Daer mach hy hem voor al na voegen,
Men gaet als vreemde met haer om,
Daer mach hy aen genoegen.
Men schelt hem hier voor plomp en dom,
| |
[pagina 22]
| |
Men gaet hem hier van hier verdringen,
Al schijnt hy vaeck als blindt en stom,
't Gemoet kan vrolijck singen.
Hy vraegh na Sus, na Broer, noch Vriendt,
Hy mach en wilse wel ontbeeren,
Na vaer, na moer, na wijf, noch kindt,
Als sy hem souden deeren.
Na gelt, na goet, na huys noch hof,
Al houdmen 't hier in grooter waerden,
Na smaet, noch eer, na spot, noch lof,
Na geenigh dinck op aerden.
Al wort hy hier sijn goeden quijt,
Dat schaet hem hier doch niet met allen.
't Beletsel van sijn meest profijt,
Dat is hem maer ontvallen.
Hoe min hy hoeft, hoe meer hy heeft,
Hy tracht hier na het alderminste,
Als hy maer nae Godts wille leeft,
Dat is sijn meeste winste.
Al komt hy schoon in hongers noot,
Onnoosel in veel groote schulden,
Godt sendt hem troost uyt 's Hemels schoot,
Als hy hem wel leert dulden.
Al slaet men hem tot stervens toe,
Al gaet men hem als dreck vertreden,
Hy wordt niet op sijn reyse moe,
Al sou men hem ontleden.
Hier is geen Pelgrims Vaderlandt,
Dus heeft hy 't goet en wel te dragen,
En die hem hier helpt aen een kant,
Die set hem op een wagen.
Soo komt hy daer hy geeren waer,
Soo komt hy in die soete haven,
| |
[pagina 23]
| |
Soo is hy buyten al 't gevaer,
En vry van al dit slaven.
En doet hem yemandt lijden aen,
Die gaet hem hier sijn gront wat vegen
Wordt hem geen lijden aengedaen,
Soo gaat het niet te degen.
Wie hem de meeste druck aendoet,
Voorwaer die hoort hy recht te minnen,
Die wijst hem hoe hy reysen moet,
Als hy 't wel gaet versinnen.
Hy kent geen haet noch wraeck te voen,
Dat heeft hy nu al gaen ontleeren,
Met bidden, lijden, goet te doen,
Daer moet hy hem med' weeren.
Het is hem wel een kruys en smert,
En 't is hem wel een groote wonde,
Hy is bekommert in sijn hert,
Om sijnes naesten sonde.
Dan is een Pelgrim recht bedroeft,
Als hy der zielen groote schade
Beschreyt, betreurt, en niet en toeft
Te bidden voor de quade.
Een Pelgrim is van sulcken aert,
Sijn lijden is voor geen lijden,
Want wie sijn lijden noch bezwaert,
Die kan niet recht verblijden.
Een Pelgrim is soo los en vry,
Hy hanght noch kleef aen geene dingen
Al zijnse zwaer een hoogh daer by,
Hy kan daer over springen.
De Pelgroms zijn gelijck een kloot,
Die d'aerde maer een weynigh raken,
Sy zijn hier alle dingen doodt,
Want sy wat Hemels smaken.
| |
[pagina 24]
| |
Een Pelgrim is niet wel bedacht,
Die 't huys soo moy hier gaet vercieren
Daer hy maer peystert voor een nacht,
En niet langh magh logieren.
Wie 't huys en 't Lichaem hier verciert,
En aertsche schatten gaet vergaren,
Die toont hem snooder dan 't gediert,
Want hy kan 't niet bewaren.
3. Pause.
Ons leven dat en duert niet langh,
Waerom hierom soo veel beladen?
En maken 't leven suer en bangh,
Want 't mach geen ziel verzaden.
Een Pelgrim soeckt een eenigh goet,
Wt al sijn kracht sijn hert en sinnen,
Tot 't aertsche heeft hy lust noch moet
Hoe soud' hy 't dan beminnen?
Wat voorts ontmoet op dese reys,
Dat dient hem al ten alderbesten,
Hy lieft sijn Godt, dus heeft hy peys,
En dit seydt hy ten lesten:
Godt is mijn loon, Godt is mijn Al,
Op hem alleen wil ick betrouwen,
Al schijn ick voor de Werelt mal,
Ten sal my niet berouwen.
Wie kan doch eenen smallen wegh,
Ruym, wijt en breet seght my betreden
Ey gaet u selven uyt de wegh,
Soo treedt ghy wisse treden.
Ist u te hart dat ghy hier hoort,
Te nau te bangh aen allen zijden,
Hoe sult ghy hooren dan dit woort,
Gaet ghy vermaledijden.
| |
[pagina 25]
| |
Bent ghy den engen wegh getroost,
Soo sal de naute hier door wijden,
Als ghy gelooft dit soet propoost,
Komt ghy gebenedijden.
Het onderscheydt is al te groot,
Een eeuwigh wee oft volle vreughden,
Dit denckt of u den wegh verdroot,
En hier niet wel en neughden.
Ons Heer die heeft hier vreemt geweest,
En alles willigh uyt geleden,
Godts uytverkoren minst en meest,
Die hebbent oock beleden.
Ons Prins die heeft soo voor gegaen,
Wie mach of derft hem dan verschoonen
Wie niet en leeft na sijn vermaen,
Die mach niet by hem woonen.
|
|