't Geestelijck kruydt-hofken

[p. 329]

Het hondert twee en twintichste Lied,
Van de schade des Vytkeerens

Op de wijse: ‘t Windeken daer het bos af drilt.

Alle ghebreken uytgheseyt,
Isser een die my verleyt,
Die mijn sinnen // haest van binnen,
Can verrucken van het goet,
Daer de ziel door wert ghevoet.
Dats d’uytkeer tot alle dingh,⁺
De ghedachten sonderlingh,⁺
Ommesweven // en ghedreven,
In verstroyingh hier en daer,
Hier door wert ‘t ghemoet onklaer.
‘t Ooghe des herten en is niet,⁺
Gansch eenvoudich so men siet,
Maer ‘t wil wercken // sonder mercken,
Wat hem schaed’ is of profijt,
‘t Loopt te haest uyt zijn limijt.
D’ord’ning daer hem Godt in stelt,
Wil het breken met ghewelt,⁺
Imagneeren // en begeeren
Na zijn inghebeelde lust,⁺
Hier door wert de ziel ontrust.
Bleef het in zijn wezen staen,⁺
Godt en soudet niet mis gaen,
Maer hem geven // volheyts leven,⁺
Soetheydt boven alle soet,
Een ghenoeghen in ‘t gemoet.
Godt en heeftet nnoyt belast,⁺
Door hem selven ist vermast,⁺
Met indringen // van veel dingen,

+ Esa. 57: 8.

+ Ierm. 14: 10.

+ Matth. 6: 22.

+ Sap. 1: 13.

+ Rom. 7: 8.

+ Esa. 30: 15.

+ Psal. 81: 11.

+ Mich. 6: 3.

+ Hos. 13: 9.

[p. 330]

 

 

Daert wel buyten blyven mocht,

 

Soo ‘t hem selven wel bedocht.

 

‘t Oogh is eenen spiegel klaer,

 

Maer een stofje valt het swaer,

 

‘t Moet hem wachten // of de klachten

 

Blyven altijt even groot,

 

‘t Is een oorsaeck van zijn doot.