|
| |
Liedt hondert-en-neghen,
S. Bernardus bly-liedt, vol Geestelicke Meditatien van de Liefde Christi. Ende het is overmits zijn lanckheyt in Pausen verdeelt.
Iesu die ws ghedachtich is,
Sijns herten vreught waerachtich is,
Doch boven honich boven al,
Is u by-wesen Lief ghetal,
O Iesu soet! O Liefste mijn!
Wanneer sal ick eens by u zijn?
Men singht soo soete geen musijck.
Men hoort geen liedt so vreughdenrijck.
Men dicht geen lieffelicker toon,
Als Iesus Christus, Godes Soon,
Iesu mijn lof, mijns herten sangh,
Ick singh u al mijn leven langh.
Iesu, de sondaers ghy aenveert,
Hoe minn’lijck voor die u begeert,
Hoe goet zijt ghy voor die u mint,
Maer wat tpoch voor de geen u vint,
Iesu mijn hoop, mijn heysch, mijn lust,
Wel is de ziel die in u rust.
| |
| |
Iesu der herten sotte schicht,
Fonteyn des levens, zielen-licht,
Ghy overwint al swerelts vreucht,
En al dat yemant hier verheucht,
Bestraelt mijn ziel, doorschiedt mijn borst,
En laeft mijn hert want het u dorst.
Noch tongh en heeft het oyt vertelt,
Noch letter heeft het oyt gespelt,
Die ‘t heeft geproeft die weet gewis
Iesum te minne, wat dat is,
Die Iesum mint, o hoochste lot!
Godt blijft in hem, en hy in Godt.
In ‘t bedd’ mijns herten, en daer voor,
Doch met ghesloten camer door,
In huysen, hoven, over straet,
Soeck ick mijn Iesum vroech en laet,
Iesus die mijn Beminden is,
In ‘t hert alleen te vinden is.
‘k Sal met Maria vroegh opstaen,
En smorghens tot den grave gaen,
Met vragen, klaghen, droef gemoet,
Hem soecken tot dat ick hem groet,
Die Iesum den ghekruysten soeckt,
En vreest niet want u God verkloeckt.
‘k Sal ‘t graf met tranen maken nat,
Met suchten wand’len door den pat,
Voor Iesus voeten vallen neer!
Die kussen en omhelsen weer,
O schoone voeten heel doorwont!
By u de sonderss’ gracy vont.
Iesus een Coninck wonderlijck,
Is triumphantich, eel, en rijck,
| |
| |
Veel soeter dan men spreken can,
Volmaeckt die niet ontbreken can,
Mint doch, O ziel! dient desen Heer,
Groot is u loon, u vreucht, u eer.
Wy bidden Heer staet ons doch by,
Op dat ons hert verlichtet sy,
Geen duyster nacht daer in gedult,
Maer met u Liefd’ en smaeck vervult,
‘t Hert dat God naeckt, gansch niet en deert,
‘t Hert dat God smaeckt, niet meer begeert.
Heer als ons herte u onthaelt,
Ws waerheyts-licht ons dan bestraelt,
Dan wort des werelts yl verfoeyt,
En ‘t vuyr der liefden in ons gloeyt,
O vuyr der Liefden! my verslindt,
Mijn Gheest, mijn vleesch, wat gh’in my vint.
De Liefde Iesu over soet,
Is waerluck eenen honich-vloet,
Veel soeter duysentmael en meer,
Als mensch can segghen immermeer,
Proeft siet, en va: want Godt is soet,
Geen weerder schat, geen hooger goet.
Sijn lyden is zijns liefden pant,
En ‘t vloet ghestort aen elcken cant,
Waer door wy menschen zijn gekocht,
En tot Gods aenschijn ingebrocht,
Geen meerder Liefde yemant heeft,
Als die zijn ziel voor vrienden geeft.
Iesum te kennen tracht, o mensch!
Hem te beminnen, sy u wensch,
Met vlyt te soecken niet ontbreeckt,
In ‘t soecken meer u Liefd’ onsteeckt,
| |
| |
Die Iesum kent, waerachtich leeft,
Die Iesum mint houd dat hy heeft.
Die u soo mint, met min onthaelt,
Zijn Liefd’, o ziel! met d’uw betaelt,
In desen geur u vlytich spoet,
En Gods verlangen doch voldoet,
Tot Godes Liefd’ u herten vroomt,
Want hy met Liefd’ u hert voorcomt.
Iesus altijt ghenadig is,
Geeft blyschap die ghestadich is,
Oprechten troost hy mede brenght,
En vreucht des herten ongemenght,
Des werelts vreucht in druck vergaet,
Des Heeren blyschap eeuwich staet.
Iesu my dese jonste doet:
Geeft my ws Liefden overvloet,
Laet comen dien ghewenschten dach,
Dat ick u sien en loven mach,
Wel ist die woonen in u hof,
En u daer singhen eeuwich lof.
Al zijn mijn woorden onbequaem,
Nochtans verbreyd ick uwen naem,
De liefde my daer toe verstout,
Die buyten u geen blyschap hout,
Naem Iesu weest ghebenedyt,
Van nu tot eeuwich en altijt.
Vermaeckt des menschen hert en sin,
Versaet de ziel doch sonder last,
Als honger door versaetheyt wast,
Dien God versaet, wel niet ontbreeckt,
Dan als m’hem smaeckt den lust ontsteeckt.
| |
| |
Al die u eten, hong’ren Heer,
Al die u drincken, dorsten meer,
Doch sy begeeren anders geen,
Dan Iesum d’alderliefst alleen,
Mens eet dit broot, drinct desen wijn,
‘t Is salich hier in gulsich zijn.
Maer die dees liefde droncken maect,
Die weet te recht hoe Iesus smaeckt,
Hoe salich is hy diense vult,
Want hy niet anders en gedult,
Wat can ontbreken ‘s mensch gemoet,
Alst Godt besit, dats alle goet.
Iesu der Eng’len ciersel rijck,
In ‘t hooren soeter dan musijck,
In ‘t proeven boven alle smaeck,
In ‘t hert een Hemels blyd’ vermaeck,
Geen dinck, ten heeft wicht, maet, getal,
Iesus alleen ist al in al.
Ick roep wel duysentmael, en meer
Mijn Iesu comt ghy oock, wanneer?
Wanneer maeckt ghy mijn herte bly,
En dat van ‘t u versadet sy,
Ick queel van Liefde, roept u Bruydt,
Ciert my met bloemen stut met fruyt.
Iesu ‘t gestadich minnen dijn,
Ia mijn ghedurich quael en pijn,
Doch meed’ een vruchte honichsoet,
Die waerlick ‘t eeuwich leven voed,
‘t Verlangen Iesu ist u druck,
‘t Omvangen is weer groot gheluck.
Iesu op ‘t hoochste goedertier,
Mijns herten vreucht en goede cier,
| |
| |
O goetheyt groot niet om verstaen!
Laet doch u Liefd’ mijn ziel omvaen,
O ziel! die Godes Liefd’ omvat,
Wat goet hebt ghy hoe rijcken schat.
Iesum te minnen is my goet,
Aen niemant hechten mijn ghemoet,
En worpen eyghen wil van my,
Op dat Iesus mijn leven sy,
Het sterven is my groot gewin,
Iesus mijn leven hert en sin.
O Iesu aldersoetste boel,
In ‘t suchten ick u troost ghevoel,
Het bitter schreyen u ghenaeckt,
En ‘s herten roep u ooren raeckt,
Ick sucht, ic schrey, roep dach en nacht
Comt Bruygom mijn, u Bruydt u wacht.
Waer dat ick gae, of waer ick stae,
Mijn hert altijt volght Iesum na,
Hoe blyd ist my als ick hem vind!
Wat g’luck als ick hem met my bind!
Iesum te derven is my smert,
Sijn schat te erven soeckt mijn hert.
‘t Omhelsen dat ick dan becoom,
Is soeter dan een honichstroom,
Den bant waer tusschen ick dan hang,
Is Iesus arm, maer duurt niet langh,
O vreucht! o Lot! o soete bandt!
‘t Omhelsen van Gods rechterhandt.
Nu sie ick dat ick heb ghesocht,
En mijn begeert is nu volbrocht,
Iesus heeft my het hert doorwont,
Door Liefd’ verbrant tot in den gront,
Wie weet hoe wel de ziel ghenoecht,
Als Godt sich selven by haer voecht.
| |
| |
Als Iesus dus in ‘t herte rust,
Sijn Liefd’ en wort niet uytgeblust,
Maer blijft ghestadigh onverstant,
En wast te meer wat haer benaut,
Fenijn en pijn hoe groot hoe fel,
Godmint, ‘t verwint oock doot en Hel.
De Liefde Iesu stadich brant,
En wonder soet is haren bant,
Verheuchlick meed is haren smaeck,
En seer gheluckich haer vermaeck,
Ist rau, dees brandt maeckt gaer den kost,
Ist nau, dees bant raect maer ‘t onlost.
Dees Liefde uyt den Hemel daelt,
En ‘t merch mijns herten diep doorstraelt,
S’ontfonckt mijn ziel en kout gemoet,
Den droeven Geest sy vreucht aendoet,
O die Godt mint weest vry verheucht
Ghy zijdt Gods kindt, wat meerder vreucht.
O brant! geen salichlicker brant,
Geen Liefden-vuyr men heeter vant,
O troost! hier in dit tranen dal,
Gods Soon te minnen boven al,
Mint Godes Soon, ‘t verdrijft u pyn,
Sijn liefde schoon doet salich zijn.
O Iesu! bloem van ‘t maegden velt,
V min met soetheyt wort vertelt,
Lof, eer, sy uwe Majesteyt,
Want ‘t eeuwich rijck is u bereyt,
Iesu u singhen d’Englen lof,
Want ghy den Prins zijt van haer Hof.
| |
| |
Comt Coning, comt mijn goede Heer,
Comt Vader, u comt alle eer,
Beschijnt mijn ziel met uwe strael,
Ghy zijt verwacht so menichmael,
Mijn tranen zijn mijn broot tot spot
Wanneer men seyt: waer is u Godt?
Iesu klaer boven Sonne-schijn,
Wel rieckend’ boven balsem fijn,
Soet, soetste boben alle soet!
En liefste boven alle goet,
Die kent wat ghy van binnen zijt,
V mint soo ghy te minnen zijt.
Iesu u smaeck de ziel verweckt,
V geur het herte tot hem treckt,
Mijn Geest in u geheel beswijckt,
En sich ghenoecht, met u verrijckt
Vreucht, eer, ghewin, wort gansch versmaet
Wanneer Gods min mijn hert versaet.
Iesu mijns herten soet playsier,
O vlamme van het Liefden vier!
Door u mijne ziele wort verblyt,
De menschen van de doot bevryt,
O Iesu soet! ons Toeverlaet,
Ghy geeft al ‘t goet, en weert al ‘t quaet.
Comt weder, o Beminde! schoon,
Die sit nu in ws Vaders troon,
Den Vyant hebt ghy ‘t onderbrocht,
En ‘t Hemelrijck door ‘t bloet gekocht,
Comt Iesu, dits u Testament,
Ick ben met u tot ‘s werelts endt.
Ick volgh al om u achter aen,
Waert is, gh’en sult my niet ontgaen,
| |
| |
Want ghy mijn hert my hebt ontschaeckt,
O Iesu! ons tot lof ghemaeckt,
Die Iesum volght gaet wel gewis,
Want hy den wegh en Leydtsman is.
O ‘s Hemels borgers comt met spoet,
En uwe poorten open doet,
Des doots verwinner ras ontmoet,
Seght: Coninck Iesu weest gegroet!
Vuyr, Locht, Zee, Eert, Bosch, Bergh, en Dal,
Iesu regneert, maeckt bly gheschal.
O Coninck! machtich, glorieus,
O Coninck seer victorieus!
Ghenadich over ons misdaet,
O Iesu ‘s Hemels meest cieraet!
Rijck, en grootdadich, machtich, wijs,
Maer meest ghenadich, dats u prijs.
Fonteyn, die rijck ghenade vloet,
O Son! wiens licht Gods stad behoet,
Des droefheyts nevel van ons jaegt,
met ‘t licht ws blyschaps ons bedaegt,
Fonteyn, u kracht Gods stad verblyt,
Son reyn, geen nacht u pat en lijdt.
Iesu u prijst des Hemels Choor,
En singht u lof met soet ghehoor,
De werelt hebt ghy heel verblyt,
Met God versoent van ‘t quaet bevrijt,
De Eng’len singhen altijt weer
O heylich, heylich, heylich Heer!
Iesu u rijck in vree bestaet,
Die hert en sin te boven gaet,
Och of mijn ziel die eens besat!
Hoe seer verlangt sy na dien schat,
Gods rijck is spijs, noch dranck, maer meest
| |
| |
Recht, vreed, en blyschap in Godts Geest.
Iesus weer tot sijn vader keert,
In ‘s Hemels rijck wort hy ghe-eert,
Mijn Ziel is my gheheel ontgaen,
Want sy hanght Iesum achter aen,
Mijn Ziel wat wilt ghy hier op aerd’,
V schat is Iesus hoogh van waerd.
Iesu met bidden, sangh, en lof
Wy volghen u tot in u hof,
Geeft ons ghenadich tot een loon,
Met u te sitten in den troon,
Lof Iesu om ‘t verhoogen dijn,
Moet alle kny gebogen zijn.
|
|
Auteursrechtvrij