't Geestelijck kruydt-hofken

Het hondert en thiende Lied,
Hoe dat een mensche als hy sijnen God aenhanght, can inwendigh verheught sijn, al ist dat hy uytwendigh door de creaturen beroert en bedroeft wort.

Op de wyse: Het Iaer is langher als den dagh.

De sinnen gaen met beelden om,
Nochtans den Geest is vry⁺
En in hem selven stil, daerom
Geen treuren is in my.
In ‘t wesen creatuerlijck
So treur ick oock met dy,⁺
Maer in ‘t over naturelijck
Geen treuren is in my.
Daer buyten is een groot gewoel,
Droefheyt en slaverny,
Maer als ick mijnen Godt gevoel,⁺
Geen treuren is in my

+ 2 Cor. 3: 17.

+ 2 Cor. 6: 10.

+ Coll. 1: 24.

[p. 296]

 

 

Doch Goddelijcke treurigheyt

 

⁺Is my wel somtijts by,

 

Maer desen rouwe uyt gheseyt

 

Gheen treuren is in my.

 

Den Goddelijcken rouwe soet

 

⁺Die maeckt in ‘t eynde bly,

 

Al heb ick dien in mijn gemoet

 

Geen treuren is in my.

 

⁺God’lijcken druck is Zielen vreucht,

 

Vol goede hoop’ is sy,

 

⁺Als dese deught het hert verheught

 

Geen treuren is in my.

 

⁺Liefde heeft vreucht en oock geween,

 

⁺Gheween uyt medely,

 

‘t En aensien van haer selven, neen,

 

Geen treuren is in my.

+ 2 Cor. 7: 9.

+ 2 Cor. 7: 10.

+ Esa. 54: 8.

+ Rom. 12: 12.

+ Luce 19: 41.

+ Rom. 9: 2.