't Geestelijck kruydt-hofken
(1631)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Vanden vijfden Psalm.O Heer laet eens u goetheyt blyken,
Aenhoort diens stem, die voor u leyt,
Aenschout de tranen die hy schreyt,
Ach! laet mijn niet in droefheyt wijcken,
Veel min beswijcken.
Ick biecht voor u mijn groote sonden,
Die meerder zijn als ‘t zandt der Zee,
Hierom is mijn, mijn hert so wee,
Mijn afgronts quaet is niet te gronden,
Veel min bevonden.
‘t Is recht dat ick steets hoor te truren,
En nummermeer geen troost en voel,
Maer altijt in mijn droefheyt woel,
O Heer wilt dan mijn rouw besturen,
En ‘t quaet uytpuren.
Ach! die door gracy steets mocht weenen,
En tranen zayen over al,
Hier in dit treurich jammerdal,
Want al mijn tijt is schier daer heenen,
En haest verdweenen.
O Heer wilt mijn gebedt verhooren,
Gedenckt doch aen u out verbondt,
Vernielt mijn oud, en nieuwe sondt,
Wilt d’oorsaec Jeer van dien verstoren,
En gansch versmoren.
| |
[pagina 264]
| |
Ach waer mijn ‘t steenen hert benomen!
Daer niet als sond, op sond uyt welt,
in plaets van dien weer zijn gestelt,
Een hert daer uyt niets voort soud comen,
Dan ‘s levens stromen.
O Heer hoe lang sult ghy noch toeven?
Ontfermt u deur u goedicheyt,
Waerom doch Heer so lang gebeydt?
Ghy weet seer wel mijn groot behoeven
En swaer bedroeven.
Laet eens u minlic aenschijn schijnen,
Daer ick so langh om heb gesucht,
En ‘t hert al steets mee is bevrucht,
Geneest mijn Geest, eens van zijn quynen
En al zijn pynen.
‘t Is waer, d’Ootmoet die spreeckt mijn tegen,
Dat ick so grooten saeck begeer,
Maer denckt doch eens, o lieve Heer!
Hoe dat ick altijt gae verlegen,
In al mijn weghen.
Wat vruchten sal mijn boom doch dragen,
So hy van u niet wort ghe-endt?
Slechs wilt en quaet tot in mijn endt,
Hoe soud’ ick dan niet droevich klagen
En u Heer vragen.
O Heer, wanneer, ick cant niet heelen,
Sult ghy eens toonen dat ghy bent,
Een Trooster in mijn langh ellendt,
Laet doch mijn roepen en mijn quelen,
V eens vervelen?
Ick soec geen schat, noch lang te leven,
Noch wellust, eer noch swerelts pracht
Maer een reyn hert, dat op u acht,
Daer al u wet, deur liefd’ gedreven,
Is in gheschreven.
| |
[pagina 265]
| |
Op dat ick ‘t goet, om ‘t goet mach minnen,
En lieven deught, om d’edel deught,
Want desen gront baer enckel vreught,
O heer vernieut eens al mijn sinnen,
Om u te winnen.
‘t Valt dan niet swaer, al ‘t quaet te laten,
Noch sond te haten met vollen haet,
Want sond is in hem selven quaet,
Maer d’eygen liefd’ can nummer vaten,
De sond’ te haten.
Dan sal ick niet meer murmereren,
In ‘t geen dat ghy myn oversent,
Want hoemen ‘t keert of hoemen ‘t wend,
Wie ‘t anders wil, soeckt u te leeren,
En u te weeren.
Ghy wordt beschuldicht deur mijn daden,
Wanneer ick onverduldich ben,
Dan oton ick, dat ick u niet ken,
Al swyghend gaen ick u versmaden
In al u raden.
Mijn waerheyt leert u onbedrogen,
Mijn wijsheyt die is wijs genoech,
In al het geen ick u toe voegh,
Want ‘t is tot u profijt ghewogen,
Na u vermoghen.
Mijn Liefd’, en trou, spreeckt overvloedich,
In al mijn wercken openbaer,
Ghelooft, betrout mijn allegaer,
Ick vraeg, ben ic niet al ‘t ootmoedigh,
En al te goedigh?
En ben ic niet u Heer Almachtich,
Die ‘t alles heeft in zijnder handt?
Is dit dan niet een groote schant,
Dat ghy mijn schicking hout verdachtich,
En onwaerachtich?
| |
[pagina 266]
| |
O Heer verlost ons van ons quaden,
Ons quaet is overmaten groot,
Dit baert een onbekende noot,
Ach! wilt ons van ons last ontladen,
Deur u ghenaden.
|
|