't Geestelijck kruydt-hofken

Het negen-en-negentigste Lied,
Psalm vijf-en-veertich, in ‘t hebreeus Maschil, wijsheyt gevende, en ‘t Lied der liefde.

Op de wijse: Van den 103. Psalm.

Myn hert dat dicht een liet u God ter eeren,
Ick wil met sangh prijsen den Heer der Heeren,
Mijn tongh schrijft steets ghelijck een goede pen,
De deugt mijns Conincx, ach! wie cant beschryven,
Mijn pen die moet, in al zijn deught ontblyven,

[p. 258]

 

 

‘k Verstom als ick maer een in ‘t hert beken.

 

Ghy ben ‘t de schoonst, de schoonst van alle menschen,

 

Veel schoonder dan ymandt soud moghen wenschen,

 

V vriendelick ghesicht en oogen strael,

 

V soet ghespreck, en u lieftallich wesen,

 

Doet al den druck, en smert, en pijn ghenesen,

 

Als ghy eens wenckt, soo leeftet altemael.

 

Daerom so zegent Godt u overvloedich.

 

Met ‘t eeuwich goet, en maeckt u heel voorspoedich,

 

Dus gord u sweerdt, u kracht aen uwer sijdt,

 

Ghy trouwer Heldt, en wilt u schoon vercieren,

 

Met ‘s Hemels recht, dat is recht goedertieren,

 

En maeckt u volck recht van haer sonden vry.

 

Het moet u wel in u cieraet gelucken,

 

Dat ghy verdoet die ‘t goet in ‘t hert verdrucken,

 

Treckt heen ghy Prins, de waerheyd Gods te goedt,

 

D’ellendich mensch, by rechte te behouwen,

 

Op dat u volck, u heyl hier mach aenschouwen,

 

En sie dat uwe hant hier wonder doet.

 

[p. 259]

 

 

V pylen fel door wolcx ghedachten dringhen,

 

So wie ghy treft, o wonderlicke dinghen!

 

Die valt tertsont, en is ter doodt ghewondt,

 

In ‘t midden dan de Coninc syn vyanden,

 

Dan leydt haer macht, en al haer doen tot schanden,

 

Soo wordt u kracht, alsdan de menschen condt.

 

Godt uwen stoel sal eeuwich eeuwich duren,

 

V wijsheydt doet u scepter wijslick sturen,

 

De waerdicheydt ws scepters, en u croon,

 

Is waerdich dat de knien daer voor buyghen,

 

Om dat u Godt, u Godtheydt comt betuyghen,

 

Lof zy u Coninck in u hoogen troon.

 

Gherechticheyt die lieft ghy van naturen,

 

En haet ‘t God’loos wesen tot aller uren,

 

Daerom heeft Godt, u Godt ghesalft met vreught,

 

Met vreughden Oly boven u gesellen,

 

Met sulcken eer, die niemant kan vertellen,

 

Wie dit bekendt, die eert u groote deught.

 

V kleed’ren zijn Mirr’, Aloes te samen,

 

[p. 260]

 

 

Van bitter cruys, die voor u vreughden quamen,

 

Wanneer als ghy van ‘t schoon Palleys uyt treedt,

 

Van ‘t wit yvoor, seer blinckend’ en bestandich:

 

So schijndt u liefd’ een vuur dat altijt brandich

 

Ons steets ontfunckt, en ons met u bekleet.

 

V heerlickheyt so schoon en uytghenomen,

 

Die vloeyt hier neer als ‘s levens klare stromen,

 

In ‘s Conincx Bruydt de dochters van u stam,

 

Al haer cieraet die hebt ghy haer gheschoncken,

 

En aen u zy staen sy van vreughden droncken,

 

Aensiend’ de schoonheydt van u soet Lam.

 

Al haer gewaet, dat is na u behagen,

 

Van louter Goudt, sy moet niet slechters draghen,

 

Van als ghepuurt, in u roodt liefden bloedt,

 

Dies gaet zijt al, en ‘s Vaders huys vergeten,

 

En sy verberght haer hert in u secreten,

 

V stem is haer het aldersoetste soet.

 

Haer Coninck sal haer nummermeer beswijcken,

 

Haer schoonheyt kan niet uyt zijn herte wijcken,

 

[p. 261]

 

 

Hy is haer Heer, en sy is al zijn lust,

 

O Dochter knielt, en buycht in u ghebeden,

 

En danckt u Heer, die voor u heeft gestreden,

 

Op dat ghy twee in een, in vreughden rust.

 

Hoe heerlick is de Dochter van den Coningh,

 

Want s’is in God, en God is in zijn wooningh,

 

S’is niet alleen van buyten schoon verciert,

 

Maer ‘t hert is reyn inwendich aenghetoghen,

 

Met ‘t eeuwich gout, dat eeuwich sal verhooghen,

 

Soo dat haer Coninck al haer doen bestiert.

 

Sy wort gheleyt in schoon gestickte cleeren,

 

Van ‘s Conincx geest, en van des Conincx Heeren,

 

Tot haren Coning, daer sy na verlangt,

 

Haer reyne maegden, ‘s Geestes speelghenoten,

 

Die haer na gaen, die leytmen deur de Grooten,

 

Tot by den Coninck die zijn Bruydt ontfanght.

 

‘t Is niet genoegh dat Conincx Vorsten leyden,

 

Maer met een vreugt die al ‘t verdriet doet scheyden,

 

Ia met een vreugden rijcxste vrolicheyt,

 

[p. 262]

 

 

Tot in ‘t Palleys, wiens schoonheyt wort verswegen,

 

Want hert en sin dat valt van vreugd verleghen,

 

Bedenct nu eens wat ‘s Conincx glans dan seyt.

 

In stee dat sy gansch willich heeft verlaten

 

Haers Vaders huys, en ‘t volck heeft leeren haten,

 

Soo is haer gaef hier meer dan honderfout,

 

Sy crijght hier kind’ren na haer herts begeeren,

 

Die steldt sy selfs, tot Vorsten te regeren,

 

De gansche werelt nu zy trouwe hout.

 

Ick wil u naem, o Coninck! steets ghedencken,

 

V naem die is u selven ons te schencken,

 

Van kint kints kint bewijsen dat ghy bent,

 

Daerom so sullen u de volcken loven,

 

En dancken u, o Majesteyt! hier boven,

 

Om dat ghy u soo goedich tot ons wendt.

 

V naem is goet, almachtich, wijs bevonden,

 

Dien wonder-naem kan niemant oyt uytgronden,

 

V naem is meer als ‘t vat bevaeten magh,

 

Wie dit ghelooft, dat’s ‘t eeuwich salich leven,

 

[p. 263]

 

 

Dat uyt ghenaed’ op trou, hier wort gegheven.

 

Wel salich Oogh, die ‘t Licht siet van dien dagh.