Gard Sivik. Jaargang 6

[p. 35]

gust gils | vijf gedichten

le malavisé

zonder nog een blik op de klok
zonder hoed of winterdas
stapte hij zomaar in de nacht.

bedenk!
en hij nog zo jong!
in kwaadaardige stad!
waar liefde en erger onbeperkt in plantsoenen kon heersen!

zag men hem ooit nog hees weerom?
in vervallen kledij?
jaren te oud voor zijn leeftijd?
pasgeld van de gemeenschap?

hij ware beter gevaarlijk toeterend in een auto
langs komen razen
geschrokken meisjes per fiets
hadden hem wel vlug vergeven.

[p. 36]

een quodlibet van bruggenverbranders

zij kwamen zorgeloos aangerukt geloof maar van niet
hun jassen spelden weinig goeds
en hun hoeden te hoog
en hun laarzen te laag
dit te gewaagd en dat te gewoon
zoveel stemmen tegen één en geen onthouding.

zij kwamen nog, nog terug
van hun zekerloze zekerheden
van hun wapens ragfijn ingeleverd
en hun spoed bekwaam.
de instansie
waar zij laatst in kwamen was net uitgeregend.

helaas en tweederangs uitverkocht
de verhangenen waar geen touw in hun huis nog over spreekt.
en dat slechts een begin.
zij kwam van nog ver
van zorgeloos van overmaat
van bij de kringen die het water
waarin de steen niet is gevallen niet gelaten heeft.

helden van spelden verbroddelde
klokduikers zwemkampioenen schrijvers
van de diepzee, brokstukken van
betaam je wat.

zij zoeken hun groene rezeda orfee odissee
hun oseaan hun eiland van doorkelderd monoliet.
wijken voor niets geen ontsijferen geen stammenoorlog
geen luchtbrug geen interkontinentale
treinontsporing.

zij zijn presies het nuchtere. de juiste
stenen ronding van lippen.
niet zo geasfalteerd
of zij weten van beter van ontkomen
van een zwart dat roder een blauw
dat blauwer losser is genaaid
in het grijze lesbos van hun jas

[p. 37]

standbeeld bij nieuwe maan

en wat met het armoedige brein
neergeveld langs de seine een vlam als een zwarte arm
die opdanst en neer achter het hoofd de assige
heestersporen van verbrande hersens?

gezicht pretendeert maar is volkomen ontspannen
krimpende kleischulp ingezakte
leeslippen brilleneus.

o de dingen
enorm vergroot die waren te zien
ik zou er een houten boek
kunnen over schrijven meneer.

en de stad mank? zij zocht verwarring:
de plek presies waarrond hij opdook (grasbloemperk)
en hij zelf bronzen beeld werd
zo gebeurde dat presies: zigzag

[p. 38]

menhir

in volle liefde en reizen maar
op rusteloos hondsisteem blokrond sisteem
nooit toegelaten.

renderende dag de dag tevoren
om ogen te hebben ogen open
daarna weer dichtgekleefd.

al wie hier anders over denkt, in mos
de onbegrepen adders wierp...
wij moeten nog leren iets hards te weten
dat werkelijk wil.

bevolkingen
elkaar met endeavour in de doofpot gedaan hebbend
begroet nu elkander altans de wuivende pluim
in elkaars achterwerk

[p. 39]

de uitvinding van het wiel

1

iemand zonder belgeluid
iemand die niet spreekt van sistematies
zijn mond werd gedempt
een doffe aula bij kaarslicht

wanneer men wat denkt te verdienen van gijn in die blokstraten...
één groot oog uit een netwerk van duizenden
een huis zonder vertrouwenskwestie
als een rijpe gespietste vrucht

2

het begint duizend veelvijandig uit al zijn ramen te kijken, een stad.
het krijgt een rubberige huid, gaat op talloze houten en stenen poten staan, zet zich op, blaast afwerend
het heeft een verandering van snelheid ondergaan,
een ketel spinazie in de straat geschoven voor de uitgehongerden,

tiktik luidt de klappertaal van tanden op elkaar.

3

een rode mistbank licht naderde van links, draaiend sektorverslindend als de wijzers van een klok.
en de tijd ging in twee richtingen tegelijk lopen, het was altijd dag en nacht tegelijkertijd.
d.w.z. de streng in kwarts verboden toegang van doodsgevaarlijke zoveel volt hoogspanningskabiene
was nu open maar niemand meer om het te weten in gans het torenhoge auditorium.