Gard Sivik. Jaargang 6

[p. 19]

armando | vier gedichten

vermoedelijk is hij ontkomen, aan wie kan zij niet zeggen
(voorzichtig denkend) ik sluip en sluip en sluip
en sluip en sluip

vermoedelijk een kwetser, er is geen ontkomen aan.
1^o. wegens insluiping tot 2x de dood en verstikking
2^o. wegens besluipen wist hij hem te doorsteken

vermoedelijk kent hij goud. ontkomen is hij.
vermoedelijk sluipt de mens, een handvol goud
weet te ontkomen aan die onmetelijke stank mens genaamd
stank mens genaamd van wel 2 meter, die elke avond hem bezoekt
is jij beter is jij fatsoenlijk is jij goed?
zo wordt wel alles, beslopen of vervolgd, wel alles

hoe verder gaat het, dat alles is. opslurpt en wijzer maakt
, tikt geduldig de kille klok vol dikke buiken,
iedre maag een landstreek in zijn milt.
is hij strafbaar? de klokken glijden hoorbaar
, als zij zwijgend zijn gestalte geven uit hun gloednieuw buikje.

is hij strafbaar? de klokken glijden hoorbaar
vol liederlijke grappen in haar wijzer en wijs mondje.
hij bijt onmiddellijk de strot door, leer ik.
godverdomme, ademt hij nog?

[p. 20]

 

portret

 

 

 

niet steken de ogen

 

niet steekt het gelaat als drijfzand op de bodem

 

niet viert de stad zijn feesten op de oren

 

als een lang leven op de bodem

 

als drijfzand en beweging der mensen

 

 

 

de groene grond als vriend

 

als meester voor haar voorzichtig hoofd

 

dat langzaam en sneller glijdt

 

dan ooit beschoren was

 

 

 

de lucht is hier vol we moeten weg

 

1 mens is genoeg en talrijk zijn de mannen

 

die te voet gaan achter witte kruizen schuil gaan

 

wij smeken niet wij zeggen niets

 

maar de lucht is vol ik wil nu doden

 

 

 

, zo niet te kreupel dan haat voor

 

zwakken

 

mijn tong: snijden en verbranden

 

adem (als eva) inhouden en de jonge vrouwen

 

in hun stralend bloed te branden