Gard Sivik. Jaargang 5

[p. 13]

de sade / het taboeretje van een orlando furioso

Hij grijpt mijn armen, bindt ze op mijn rug, daarna legt hij rond mijn hals een koord van zwarte zijde, waarvan hij de twee uiteinden aldoor vasthoudt, en die, als hij ze wil aansnoeren, mijn ademhaling kan wurgen en me zo in de andere wereld zenden, in zoveel of zo weinig tijd als het hem belieft.

- Deze marteling is zachter dan je denkt, Thérèse, zegt Roland; je zult de dood enkel voelen naderen door onzeglijke gewaarwordingen van lust; de drukking die deze koord zal uitoefenen op het geheel van je zenuwen, zal de organen van je zinnelust in vuur en vlam zetten; dat la een effekt, waar je op mag rekenen; als al de mensen die tot deze marteling veroordeeld worden, wisten in welke roes ze doet sterven, dan zouden ze minder bang zijn voor de bestraffing van hun misdaden, ze zouden er meer bedrijven en met meer zelfzekerheid; deze heerlijke operatie, Thérèse, die tevens de ruimte samendrukt waarin ik me ga plaatsen (voegde hij er aan toe terwijl hij zich aanbood voor die misdadige baan, zo'n schoft waardig) zal mijn genoegens verdubbelen.

Maar tevergeefs tracht hij zich een weg te banen; hij heeft mooi de toegang voor te bereiden, al te monsterachtig geschapen om te slagen, worden zijn pogingen telkens afgeweerd; zijn woede kent nu geen grenzen meer; zijn nagels, zijn handen, zijn voeten dienen om de weerstand te wreken die de Natuur hem biedt: hij duikt weer op, het vlammend zwaard glijdt naar de boorden van het naburig kanaal, en dringt er, door de heftigheid van de schok, half in; ik slaak een kreet; Roland die woedend is over de vergissing trekt zich terug en klopt deze keer aan de andere poort aan, met zoveel kracht, dat de bevochtigde angel doordringt, - wat me openscheurt; Roland profiteert van het welslagen van deze schok; zijn inspanningen worden heviger, hij wint terrein; naarmate hij vordert, wordt de fatale koord die hij rond mijn hals gelegd heeft aangesnoerd, ik stoot een verschrikkelijk gehuil uit; de woeste Roland, die er vermaak in schept, zet me aan mijn kreten te verdubbelen, al te zeker als hij is van hun ontoereikendheid, al te zeer meeater om ze stop te zetten zodra hij wil; hij windt zich op bij de scherpste tonen; de roes gaat zich meester van hem maken, het aansnoeren van de koord wordt telkens geregeld op zijn wellust; geleidelijk dooft mijn stem uit; de rukken worden dan zo driftig dat mijn zintuigen verzwakken zonder nochtans alle gevoel te verliezen; ruw geschud door het enorme lid, waarmee Roland mijn ingewanden verscheurt, ondanks de verschrikkelijke staat waarin ik verkeer, voel ik nog hoe ik overspoeld wordt door de vochtige stralen van zijn onkuisheid; ik hoor nog de kreten die hij slaakt, terwijl hij ze uitstort; een ogenblik van verdwazing volgde, ik weet niet wat er van me werd, maar weldra open ik weer mijn ogen voor het licht, ik zie dat ik vrij ben, losgemaakt, en mijn levensgeesten schijnen weer opgewekt.

- Wel, Thérèse, zegt mijn beul, ik wed als je oprecht wil zijn dat je alleen maar lust gevoeld hebt.

- Slechts afschuw, Mijnheer, slechts walg, slechts angst en wanhoop.

- Je vergist je, ik ken de sensaties waarvan je zojuist geproefd hebt; maar hoe dan ook, wat kan het me schelen, je moet me, kan ik me denken, genoeg kennen om heel zeker te zijn dat ik me om Jouw zinnelust minder bekommer dan om de mijne, in wat ik met jou onderneem, en die lust is zo hevig geweest dat ik me zijn beste ogenblikken opnieuw ga bezorgen. Het is van jou nu, Thérèse, zegt de losbandige rekel, van jou alleen dat het getal van je dagen gaat afhangen.

Hierop legt hij rond mijn hals een koord die aan de zoldering hangt; zodra ze stevig bevestigd ie, bindt hij aan het taboeretje, waar ik opklom om hoog genoeg te reiken, een touw vast waarvan hij het einde in handen houdt, en gaat zich plaatsen in een zetel juist tegenover mij: in mijn handen bevindt zich een vlijmscherp snoeimes, waarvan ik me moet bedienen om de koord door te snijden op het ogenblik dat hij door middel van de touw die hij vasthoudt het taboeretje onder mijn voeten doet kantelen.

- Je ziet, Thérèse, zegt hij vervolgens, als je mislukt in je slag, dan zal ik de mijne niet misten; ik heb dut geen ongelijk te zeggen dat het voortzetten van je dagen van jou afhangt.

[p. 15]

Met zijn hand windt hij zichzelf op; op het ogenblik van zijn roes zal hij het taboeretje wegtrekken, waarvan het vlieden me aan het plafond verhangen zal achterlaten; hij doet al wat hij kan om dit ogenblik te veinzen; hij zou in de wolken zijn, als ik onhandig moest blijken; maar wat hij ook doet, ik raad het ogenblik, het geweld van zijn extase verraadt hem, ik zie hem de noodlottige beweging uitvoeren, het taboeret ontsnapt me, ik sla het koord door, en val op de grond, volledig vrij; op die plaats, alhoewel meer dan twaalf voet van hem verwijderd, ontvang ik op mijn lichaam de bewijzen van zijn razernij en zijn dolheid. Een andere dan ik zou geprofiteerd hebben van het wapen dat ik in handen hield, en zou zich zonder twijfel op het monster geworpen hebben; maar............ (Thérèse, alias Justine, blijft, samen met andere vrouwen, gevangen op het kasteel van Roland; de volgende scène speelt enkele jaren later)

Ik volg hem. Zodra alle deuren gesloten zijn:

- Thérèse, zegt Roland, alleen aan jou durf ik me in dit huis hiervoor toevertrouwen; ik moest een eerlijke vrouw hebben... ik heb aan jou alleen gedacht, ik beken het, ik verkies je zelfs boven mijn zuster...

Heel en al verbazing, bezweer ik hem zich nader te verklaren.

- Luister, zegt hij; mijn fortuin is gemaakt maar welke gunsten ik van het Lot ook mocht ontvangen, het kan me op elk ogenblik in de steek laten; ik kan bespied worden, ik kan worden gevat tijdens de aanstaande verhuizing van mijn rijkdommen, en als dit ongeluk me overkomt, wat me wacht, Thérèse, is de koord; het is het zelfde genoegen dat ik zo graag aan vrouwen doe smaken, dat tot mijn straf zal dienen; ik ben ervan overtuigd, voor zover dit mogelijk is, dat die dood veeleer zacht dan wreed is; maar aangezien de vrouwen die ik de eerste doodsangsten deed proeven nooit waarheidsgetrouw tegenover me wilden zijn, is het op mijn eigen persoon dat ik de sensatie wil beproeven. Ik wil uit eigen ervaring weten, of het niet heel zeker is dat deze wurging bij degene die haar ondergaat de oprichtende zenuw van de zaadstorting in werking stelt; eenmaal overtuigd dat gezegde dood maar een spel is, zal ik hem dapperder trotseren, want het is niet het stopzetten van mijn bestaan dat me afschrikt: mijn desbetreffende principes staan vast, en wel overtuigd dat stof enkel tot stof kan wederkeren, vrees ik evenmin de hel als ik de hemel verwacht; maar ik ducht de kwellingen van een wrede dood; ik zou niet willen afzien als ik sterf: laat ons dus eens proberen. Je zult alles met me doen wat ik met jou gedaan heb; ik ga me naakt zetten; ik zal op het taboeret stappen, je zult het koord vastmaken, ik zal me even masturberen, dan, zodra je ziet dat de zaak enige vastheid bereikt, trek je het taboeret weg, en ik blijf hangen; je laat me zo tot je ofwel mijn zaadstorting, ofwel tekenen van pijn ziet; in het tweede geval, maak je me onmiddellijk los; in het andere laat je de Natuur haar gang gaan, en maak je me slechts daarna los. Je ziet Thérèse, dat ik mijn leven in je handen ga geven, je vrijheid, je fortuin zal de beloning zijn voor je goed gedrag.

- Hal Mijnheer, zei ik, je voorstel is buitensporig.

- Neen, Thérèse, ik gebied het, antwoordde hij, terwijl hij zich ontkleedde, maar gedraag je goed; zie eens welk bewijs ik je geef van mijn vertrouwen en mijn achting!

Waartoe zou het gediend hebben me langer te bedenken? Was hij niet meester over mij?

Overigens scheen het me toe dat het kwaad dat ik ging doen zou hersteld worden door de uiterste zorg die ik zou nemen om hem in leven te houden: ik zou er meesteres over zijn leven door worden, maar wat zijn bedoelingen tegenover mij ook mochten zijn, ik zou het zeker maar worden om hem het leven weer te schenken.

We stellen ons op: Roland hitst zich op door enige van zijn gewone strelingen; hij stapt op het taboeretje, ik haak hem vast; hij wil dat ik hem uitscheld, dat ik hem al de afschuwelijkheden uit zijn leven verwijt, ik doe het; weldra bedreigt zijn angel de Hemel, hijzelf doet me teken het taboeretje weg te trekken, ik gehoorzaam; zult ge me geloven, Mevrouw, niets zo waar als wat Roland bij voorbaat geloofde: er waren louter tekenen van lust op zijn gezicht te zien, en bijna op hetzelfde ogenblik sprongen snelle zaaduitwerpingen naar het gewelf!

[p. 17]

Als alles uitgestoten is, zonder dat ik hoe dan ook geholpen heb, snel ik toe om hem los te maken, hij valt in zwijm, maar door mijn volgehouden zorgen breng ik hem weldra weer bij zinnen.

- Oh! Thérèse, zegt hij, terwijl hij zijn ogen weer open doet, men kan zich die gewaarwordingen niet voorstellen; ze zijn boven alles wat men kan zeggen: dat men nu met me doe wat men wil, ik trotseer het zwaard van Themis.

- Je zult me nogmaals heel schuldig tegenover de dankbaarheid vinden, Thérèse, zegt Roland vervolgens, terwijl hij mijn handen achter mijn rug bindt, maar wat wil je, liefje, men betert zijn leven niet meer op mijn leeftijd... Lief schepsel, je hebt me zojuist het leven teruggeschonken en nooit heb ik zo vastbesloten plannen beraamd tegen het jouwe; je hebt het lot van Suzanne beklaagd, wel, ik ga je met haar verenigen; ik ga je levend in de grafkelder storten waarin zij omkwam.

uit: Justine of de Tegenslagen van de Deugd; 2e versie vertaling René Gysen