Gard Sivik. Jaargang 5

[p. 25]

armando / zes gedichten

[I]

een loodrechte streep over de aarde (het gezicht)
hees blauw en vervloeking

de hele kleine handjes in één grote mond
ik weet niet hoeveel darmen uit de zon te bleken
het smaakt zoeter dan de beesten

de beentjes in de stevige buizen met muziek
blijde sprongen van het aas
o gevlekter dan de hoge nacht

gehoorzaam is hij. de dienares.
joelend is er het slaande trommel en de hoorns
de schallende honden (de hoge straat)
zo langzamer-hand een mens

een loodrechte streep over het gezicht
hees blauw en vervloeking

[p. 26]

een snel mes

overdag het eiland dood vindt, en woest als hij is
het mes hanteerde, aan onderkant ogen. ‘ik was
schuldiger ooit’. jarenlange ervaring speelt hem parten.
de mist, die in flarden haar buik toont.
dit zijn de striemen, dit de sporen, zwijgt nu.
haar hoofd? bijna: een gloeiende gestalte, brandt.

gedicht

de stenen en de steentjes en een
lief gordijn
een jongen en een vies meisje.

gedicht

, waarop ik, als sterkste, een arm ophef en een
naam uitspreek.

[p. 27]

het scherp geslepen mes

ze doen het mij alsof ik dienaar ben.
het scherp geslepen heft in zijden handen.
de olifanten stampen op het achterhoofd.
veel te lang zeggen de tongen:

het leven hangt mijlenhoog aan wielen.
het scherp geslepen mes is vermoord.

[II]

, op de grens is armando
dominerend, vervloekend, in al zijn schoten grootheid
zijn goden rijkdom en bezitting: 1 knecht.
fier en zelfstandig viert zijn honger bot
alsof het tweemaal 4 te laat is of te ver
of ik weet niet wat: machteloos zegt hij?

voorlopig als antwoord, mes zo lang als nageltjes.
verbleekt: jij weet alles, mijn littekens
, de grens is armando