Gard Sivik. Jaargang 5

georges van vrekhem / vier gedichten

slaapwel

Hoevelen heb ik opgebaard, wit
zand gestrooid aan hun verminkte voeten?
Dit huis - een stolp vol stuifsneeuw
over de doorwinterende, laag gehurkte dood.

IJsman met de houten bochel,
knaap, verlekkerd op de appels uit mijn hand,
gij, murwe minnaar, gewraakte kever
in de tandenmolen van de draak:

slaapwel. De nachten zijn al kouder.
Gevouwen in de lakens van mijn lichaam
wordt gij nooit ouder. Gij vreet mij aan.
Ik sta in de melaatse straat, en ratel.

[p. 26]

tussen de regels

Wind likt aan de gerokken ogen van de bomen.
Kinderen (gebrek aan beenderkalk) strijken
mismoedig de regen over hun huid.
Het uur nadert. Moeizaam hijst zich
naar mijn mond de gouden kever.

Ik zal sprakeloos worden.
Mijn tong zal, gepeld van haar gonzende oesters,
als een dor vlies aan mijn verhemelte bladeren.
De dagelijkse doodsstrijd van de dichters
bleef mij nooit bespaard.

Eerlijk, zeggen zij. Huis als een slang
onder de leisteen van uw eerlijkheid.
Maar bloedend mijn alle parels rijd ik
de nacht achter mijn hoofd te pletter.

[p. 27]

kort leerdicht

Dit was de herfst: een druppende koker
vol koperen vruchten, hoorn en hert getand.
Een jager floot zijn honden uit de mist.
Zij likten aan zijn handen, bloed en suiker.

Hoorn en hert worden thans zeldzaam.
Schep een nieuw dier, balsturig
voor de hagel van een nieuwe adel.
Verstrikt reeds rukt de mens
met zijn gehoornd gewei de struiken uit.
Zon plast in zijn bloed. Eten en vergeten.
(Tot volgend schot, mijn tere schaamte.)

landschap

Dan begint de wind te vreten
aan hun glimlach zij spannen
hun pezen en wandelen weer schokkend
als automatisch pluimvee
dan de wind valt en schudden zij
hun vocht af hun vel af schudden
afmattend verkruimelen en dan
begint de wind weer te vreten -

zij ligt gedolven in mijn plooien
wanneer avond avond wordt
en zijn blauwzuur over de velden ademt
nacht wordt nacht: diepgang tot boven
de ruggegraat en aan dezelfde stam
verkankeren tot het voelbaar bloed
in de aderkousen marmert

‘ik vermoord je’ (ik heb je lief)
en mijn handen wurgen haar borst
zoeken een gat tussen haar ronde ribben
naar het hart toe dat zit te luisteren
en als een diepzeevis zijn zelf-
verdediging spuwt