Gard Sivik. Jaargang 5

[p. 21]

hans pieter verhagen / drie gedichten

gedicht na eeuwen

Op veel te grote voeten loop ik naar het licht
in de urnen, en snel,
en geen ster
die dit sterven begrijpt
of begeleidt.
Ik wil geen rozen dragen in een sneeuwwit lichaam
vol bulten.
Ik wil niets dan voeten en een hoed
en daartussen niets
dan dit: ik.
Maar op veel te grote schoenen ga ik.

[p. 22]

het schrikbewind van rozen

Ik loop op rode, romantische sokken, en ver
van huis,
steeds verder van mijn oorspronkelijk lichaam
vandaan.
Ik heb geen voet om in te overnachten,
geen mond ook
om mijn woorden te bewonen:
ik leid het leven
van een koekoeksei, ontvang zelfs mijn
vriendinnen nog in jou.

Een zee waardig bestaan: geen váste voet,
nooit eens opgebaard
in je eigen bruidsbed, of ontwaken in een schoen
van jou alleen.
Nooit dan als een mondvol leugens lyrisch lopen
sterven
in een vreemd, rooskleurig lichaam, ver
van huis.

een gedicht zo lyrisch...

Een gedicht, zo lyrisch als de volle maan
van een barakkenkamp.
De ingewanden als juwelen om de hals:
de dichter. Zijn Stoel
versierd met eierschalen. Schoenen... Maar
geen voetstap te bezeilen in dit lichaam.