Gard Sivik. Jaargang 4

[p. 43]

armando / acht gedichten

[I]

zoals men mij moest temmen zoals men sloeg
zoals men schopte met gebroken flessen

het is bier met revolvers het is muziek
mijn leren handen zijn wakker van vermoeidheid, maar sterk.
snel leven, teer tillen, en vruchten, voordat
het woeste glas gaat lachen, van onder tot boven
besmeurd, bloed en snaren.
zoals men vocht, mijn kracht, mijn snelheid
zodat schijven vlees zich vertonen onder luid gejuich
mijn voeten en laarzen op zijn hoofd en ogen

zodat mijn armen langer, mijn greep vaster
, mijn haat witter en mijn verdoving.
snel leven, zoals mijn leren handen sloegen met bierslagen.

[p. 44]

gedicht

met een wet en zonder mond.
te voet gaan in vette vieze voeten

[p. 45]

gedicht

gelukkig nog duizenden slachtoffers

[p. 46]

namelijk emotie (leeg zelfportret)

zo voor de stemmen, mijn sterke lichaam
in de longen van een steen,
armando

niemand (wie geraden werd te bukken
hand te wegen en beramen) overleeft.

lenig als de bodem, het bloed zucht in zijn handen
, het lieve sluipen went al, zijn geheim
ergens aan de aarde
, te veel te noemen

voorzichtig. blind en nuchter.
kleine ogen, de gloed van eeuwen grijpen.
harder dan niets. denken zonder iets.

[p. 47]

[II]

zoals het zegt: hoewel zij komen...
de angst gevolgd te worden
een gestalte bij een boom die in snelle vaart schieten
en schotvaardig leven
hun zwangerschap ten spijt

de eerste de beste dag verliet men de bodem
zij erven het haar de schoenen zij pachten
de hand
de opengereten lip als banier verbrand

wanneer men haar oog zou uitrukken, men zou
de grond als heerser te kort doen, daarom
is de gelijkenis te frappant.

[p. 48]

[III]

nog niemand.
onthullen, deftig, zijn zonen: een waarschuwing
en veroordeling.

te laat, met ongezonken armen veel geld
, schaduw. met de vlakke hand
een keel.
de duim één oog, waarschuwing, kil en huiverig
uit de natte grot.

[p. 49]

[IV]

hoe ver de zee leeft
hoe midden de grote modder handelt
vol zoete emmers broze bloemen
midden bloed en krengen van het water

hoe ver de zee leeft in zwarte zware modder
midden ruzie-zoekend hoestend bloed

[p. 50]

[V]

het gorgelend meer, gewoonrood was het kind dat brandde.
een jongeman met lange baard en wijsheid,
steeds schuifelend om oorlog te roepen was zijn stem.
men probeert toch, toch.