Gard Sivik. Jaargang 4

[p. 21]

sybren polet / vijf gedichten

boomgedicht

Zoveel als deze boom heb ik nooit beloofd:
mijn schaduw is minder, mijn nutteloze insekten tieren
weliger,
geen konijnen nestelen aan mijn voet.

Wèl is mijn schors schor en hees
en ik overschreeuw mijzelf dagelijks met kinderen

en bladeren -

Traag en moeizaam is mijn ringen
en even moeizaam wen ik aan het snoeien van handen,
de taal die mensen spreken.
Uit mijn hout worden geen goden gesneden,
ook zonder hen wordt mijn hout ouder.

Soms is het in mijn merg zo onophoudelijk donker
als in het windstil centrum van een ziekte;
je hoort er mensen als marmotten piepen
diep uit de zwartste zwammen van hun menszijn.

Maar jij die uit dit hout een stem wilt snijden,
snijd een stem. Zoals mijn litteken is zing ik.

Mijn litteken is mijn sieraad.

[p. 22]

wij zijn als woorden

Wij zijn als woorden in hun ware gedaante.

Wij springen zo wild om in ons natuurreservaat,
dat wij de zon maken, de nacht breken:

zwart brood: rotsen die wij eten. Wind, water
ontstaan in onze adem. Van overbodig
word ik overtollig: bron van urine driftig.
Het blijft wellen. Wij waaien over onze eigen natuur.
En het is of de wind weer de wind
van de eerste noodzaaklijke geest is.

[p. 23]

el cuerpo virtuoso

Geen kreatieve kamerpalmen nu
(in deze kamer),
mijn handen hebben niets subtropisch,
op mijn duim na
die opsteekt als een zuidoost-passaat.

Geen boedhabeertje zelfs, geen vodo
van bedwongen vogels.
Maar jij gebruikt de goede creme,
je handen zijn van bizondere kwaliteit;
ze zwemmen mij als waterplanten tegemoet.

- Ik trek mijn droom uit
als een slordige pantalon,
een lichtgekreukelde droom.

Nu sta ik in mijn onzichtbaar duikerpak
als een wolk waar je neuriënd
doorheenwandelt.

Ik houd je met kracht staande.

[p. 24]

de dochters van columbus

Je borsten wandelen de stad uit; ze zijn op weg
naar Santa Cruz de Tenerife
om de feesten bij te wonen van de Heilige Maagd.

Komen ze een tuinman tegen,
zeggen ze: K[us] ons;
komen ze een zeeman tegen,
zeggen ze: Was ons,
en tegen de Schepen van Schone Kunsten:
Vang ons als een snoek.

Geen zonsverduistering belet ze te schijnen,
aan palmen te schudden tot citroenen van wind
neerregenen als door regen opgefriste gedachten van mensen.

In hun korven worden perziken en avocado's
de liefste dromen des dictators,
zijn dorste bewaart hij voor later.
Plotseling overstelpt hij de wereld met dichters
om de dood van éen dichter te eren.

De eilanden halen rollend elkander in en
vormen een pad van paarden en horizonnen;
de oude Gouanches herrijzen als prachtig gespierde zonnen;
hun zonen spreiden elk een bananeblad
waarover je borsten kunnen wandelen als godinnen,
d.i. zoals godinnen in oude tijden wandelden.

Priesters noch conquistadores leggen hun woorden als sabels op de weg,
uit geen kanon ontwikkelt zich een avond;
in zee alleen het zachte gehinnik van zeepaardjes
waar nonnen als door zee bevangen naar luisteren.

En je borsten wandelen verder, naar Santa Cruz de Tenerife.
De tuinman kust ze, de zeeman wast ze en de dictator vangt ze
met een meeuw. Zie, o zie,
hoe ze kleuron vormen als ogen, ogen als rijpgeboren vruchten;
als de vruchten van gedachten die als dichters in de zon langzaam rijpen.

Hun schoonzonen vormen een opgewonden volk,
hun knipoogjes vormen een vrolijk volk.

[p. 25]

romantisch liefdeslied in de trant van poot

Een gracht- en stallantaren die elkaar
ontmoeton: een boer die van de Geest,
een etalagepop die van het leven houdt.
Ze overontwikkelen zich beide.

Ze illustreren zich; met grachtengroen, met bieslook,
met kunstmatig geïnsemineerde beelden;
met melkgezonde beelden, ja,
die om 4 uur 's morgens gelijk boerse
pas gekarnde zonnen opstaan.

O, stoor hen niet, zij zijn zo romantisch
als samen voetballen

op zondag
in bed
waar geen scheidsrechter aan de hand is,
waar de lakens niet drassig zijn gemaakt,
en waar de liefste een oneindig zacht konijn is,
een konijn van perziken
en andere lichte vruchten.

Etalagepop, de liefde is tweeledig:
met twee ledematen
peilt men het gevoelsminimum beter
dan de duurste psychiater de dagdromen
van een neurotische koe. Daarom,
laat ons terugkeren tot onze natuur.

Want de natuur is niet meer.