Gard Sivik. Jaargang 4

[p. 42]

treinreis
jan van mastrigt

[I]

HET ZWARTE SPOOR BEWEEGT IN HET ZAND
het is een kanaal een rimpel
het is de stok waar ik mee loop
een been is halfdood

rode strepen voor mijn ogen ook rimpels
in het water ligt een oude radio
de spreker verdrinkt de zangers ook
ik ook en mijn halfdode been
mijn oog en mijn neus en het kanaal
waarlangs de trein nu gaat als een schilder

een penseel in het netvlies verborgen zie ik
de snelheid de strepen die lucht zijn licht
de cycloon de vrouw tegenover me
met een revolver in haar mond en gaten
in haar rug

het zand kruipt door het middenrif
zwart zand tussen de cellen en de pleinen
ik doe de deuren dicht
en zie geen gezichten meer die er uit willen
uit de huizen die van de wind zijn
mijn neus en mijn oor hoor een rookpluim

[p. 43]

[II]

's nachts ligt hij onder de maan
tussen de huizen sluipt zijn huisdier
(een uit het veld geslagen muis)
en hij lacht om dit ondermaanse
lacht en hoort en schreeuwt
zijn ogen volgen nu het dier
en blind blijft hij altijd achter

hij ligt met zijn benen in de lucht
het volk is een goede juicher
en zelfs als hij doodvalt
schreeuwt het om meer
maar hij de tijdelijke danser
denkt dat de maan hem beschermt

[p. 44]

[III]

ik leef met wat men noemt
of toevallig verzwijgt tegen een vriend
een onverwachte aanraking
een ruil
ik iemand's ogen de ander mijn haar
ik iemand's landschap tevreden rivieren
de ander mijn hoogvlakte klagend zand

ik leef met wat men vreest
een huiselijke dood
bewusteloosheid
een bliksemde zon
in plaats van boeken en bloemen
een gemene verwachting
in plaats van rust

als iemand tenminste wil ruilen
als iemand blijft
een plotseling schot in mijn rug
iemand met lieve gelukkige ogen