Gard Sivik. Jaargang 4

[p. 39]

3 antropomorfismen

1

verraad! plotse vervolging!
blazende mensentand
vertalende eenoogschedel.

ja een ganse ruimte sissende hoofden.

maakt het bedrog vorderingen?
of zijn wij staties?
hoofden doven hun sigaret.
hoofden: beloften als noden.

maar waar dreigt hij
die een gevaarlijke drietand was voor zijn volk?
in welke onderwereld van een park?

nee alles gaat zachtjes, alles
gaat binnenhuis.
ook hoe meer droog en knappend, als takken natuurlijk.
wel duidelijk doorzichtbaar als een ondiep struikgewas.
alles zichtbaar takken.
takkenkoëksistensie.

ja, en ik herinner mij nog
boeken en een kamer vol suizende
- ik bedoel bezielde - schedels.
oh het is wonderbaar wat één schedel
aan konversasie kan bevatten.

[p. 40]

2

maar een schedel is radioaktief.

een mens was goedkoop, iets op papier
de aardoppervlakte vol gaten
als van stille plassen, bepaald sjinees.
daksuiker lekte in onze monden; over lage muurtjes heen groeiden
suikerorganismen, wij werden
suikervormig. suiker,
eufemisme voor iets heel ergs,
iets heel doodplichtigs.

het blonde haar van zijn kind grijnsde
en werd radioaktief.

ben je geborgen in dubbele huid?
in driedubbele huidkist?
sta je veilig genoeg op je mijlenlange
agonizerende brug?
want nu - donder als een blikken gong! - nu is het best
wakker te blijven.
wij staan onder de zwarte lampen
zij branden zwart, zonder beven naar blauw;
zij branden uit.

nu is het best wakker te blijven.
in de olieschijn van het noorden
is het nooit licht.

[p. 41]

3

zo begon
het vierde ikonoklasme
in gans de ruimte tussen de radiotoestellen.

alle dingen spuiden scherpe verlengsels,
lange steigers, eenhoorns wie weet,
ondenkbaar hoge trappen naar verdiepingen
waar geen mens meer gehoor vond.
alles voor elkaar op de vlucht,
en hete rotsen voortaan, rotsige bomen
gedaan het kunstige botanizeren
het slaperige binnenblijven zatermiddag.

weerbarstige monsters van lak
waren vroeger autoos misschien.

zo begon het vierde en laatste
ikonoklosme, ook genaamd apoteoze
van de vervolgingswaan. de aarde
werd een ijskoud pak. de oseaan een enge zeearm.
en een doelloze zon:
verwijderd.

stolsels van glas, stalagmieten
weerhielden opstandige spieren.
vogels daalden uit de bomen: vlammenwerpers.
zwarte gedaanten raadpleegden hun geigerteller
elektroniese ogen volgden ons.

en wij waren voorlopig nog
als een sieraad aan ons skelet, broeders
der radiografie